“Als kind ging ik gewoon met mijn ouders mee naar de kerk. Maar nadat ik het huis uit was gegaan en zeker toen ik een niet-gelovige partner kreeg, verdween de kerk naar de achtergrond. Het geloof was ik niet kwijt, maar de kerk hoorde er niet meer bij.”
“Dat veranderde toen ik op een dieptepunt in mijn leven weer een kerk binnenstapte. Het was kort nadat ik, een week voordat ik zou gaan trouwen, het huwelijk heb afgeblazen. De man die ik had leren kennen bleek flinke schulden te hebben, ons leven samen bleek deels op leugens gebouwd. Een heftige tijd, ook omdat ik het zo graag goed wilde doen voor mijn puberdochter uit mijn eerste huwelijk.”
’Eigenlijk heb ik een grotere familie gekregen’
“Deze kerk, in Dordrecht-Dubbeldam, kwam op mijn pad door een bericht op Facebook over de startzondag. Ik voelde dat ik daarnaartoe moest gaan. Het was spannend om zomaar binnen te stappen, maar het bleek er heel laagdrempelig. Ik werd gelijk aangesproken, de preek was heel bemoedigend, en naderhand had ik ook leuk contact. Het voelde heel warm en ik dacht: hier kan ik misschien kracht uit putten.”
“Ik ben deel gaan nemen aan een huiskring en ben actief geworden, onder meer in de organisatie van de lichtjestocht. Toen mijn vader in het ziekenhuis terechtkwam en enige tijd later overleed, had ik met de kerk een plek om aan te haken. Ik vond er een luisterend oor én afleiding. Dat heeft me erg geholpen. In 2021 heb ik belijdenis gedaan, ik wilde ‘ja’ zeggen, tegen God en tegen de kerk.”
“De kerk heeft me ook veranderd. Ik heb meer vertrouwen gekregen dat de dingen wel goedkomen. Ik zag bij mijn laatste verhuizing erg op tegen hoe ik alles moest organiseren. Maar vanuit de kerk werd van alles geregeld om te helpen. Eigenlijk heb ik een grotere familie gekregen. Ik weet nu bij wie ik kan aankloppen. Ik voel me gedragen, er wordt naar me omgezien.”
Tekst: Janet van Dijk | Beeld: Jeannine Rijsdijk
