‘Psalmen zijn al eeuwen oud, maar toch blijven we ze zingen. Eeuw na eeuw en jaar na jaar. En niet alleen in de kerk. Sommige psalmen zijn bedoeld om met elkaar te zingen, andere zijn juist heel intiem: om te zingen als gebed of als lied voor onderweg.
Meer nog dan de andere boeken in de Bijbel, geven de psalmen stem aan de emoties van de mensen die het gewaagd hebben hun weg te gaan met God. Wie de psalmen zingt, voegt zich automatisch in het koor van gelovigen die ons zijn voorgegaan. En merkt dat ze worstelden met dezelfde dingen als waar we vandaag de dag mee worstelen. Al zingend voeg je je dan in het koor van de mensen die je zijn voorgegaan, en geef je stem aan je twijfel en aan je geloof. Aan je hoop en je wanhoop.
Al mijn hele leven reizen de psalmen met me mee. Toen mijn moeder ernstig ziek werd, was dat Psalm 42. Ik was toen boos op God en twijfelde aan alles, en de psalm gaf aan die emotie een stem. Die beroemde Psalm 42 die een geheel vormt met Psalm 43, heeft een refrein dat drie keer voorkomt. ‘Wat ben je bedroefd mijn ziel, en onrustig in mij. Vestig je hoop op God, eens zal ik hem weer loven. God die mij ziet en redt.’
Die hoopvolle woorden contrasteren met de schreeuw om God die we in het begin van de psalm horen als we het hert om water horen schreeuwen. Iedere keer opnieuw als het refrein klinkt, verandert de toon van de psalm en wordt de God die in eerste instantie afwezig was, een God met een naam en een gezicht. Het wordt een God die bevrijdt en redt. En zo wordt dit een psalm die je de hele nacht door kunt blijven zingen. Net zolang het donker is, tot het licht wordt. Dan wordt deze psalm een lied van hoop, een lied voor onderweg.’
Deze overdenking komt uit de 'Psalmenspecial' van Petrus in het Land. Beluister hier de psalmen die in de uitzending voorbij kwamen:
