Jocelyn (24): 'Geloven daagt me steeds weer uit om als een kind te zijn'

Voor Jan is de Sint-Joris al sinds 1978 zijn kerk, toen hij met zijn vrouw naar Amersfoort verhuisde. “We zijn nooit meer weggegaan. Tot 2015 heb ik me ingezet in het kerkenwerk, toen vond ik het genoeg geweest. Deze plek is als een soort dorp in een stad: in plaats van allemaal op ons eilandje te zitten, vormen we samen een gemeenschap.”
Jocelyn beaamt dit: “De Sint-Joris staat op de Hof, hét centrale plein in de binnenstad van Amersfoort. Er wordt hier van alles georganiseerd en het gebeurt regelmatig dat er zomaar iemand binnenloopt. Zo ga ik straks koffiedrinken met een vrouw uit Bolivia met wie ik laatst in gesprek raakte. Ik heb wel geshopt, gekeken naar kerken met meer jongeren, maar ik kom toch steeds weer hier terug. De preken hier zijn inhoudelijker en voor mijn gevoel bijbelvaster dan in de andere kerken waar ik was. Ik haal er meer uit, heb er meer aan.”

Godsbesef

Tijd om een kaart te kiezen uit het kaartspel. Jan bijt de spits af met de vraag: ‘Wat vind je van de gedachte dat God in jou is en door jou werkt?’ Jocelyn: “Al mijn niet-christelijke vrienden zijn op zoek naar de zin van het leven. Ze zijn erg geïnteresseerd in het geloof, met name als ze een drankje op hebben: ‘Yo, je gaat morgen naar de kerk toch? Moet je niet al weg? Wat hoor je daar dan?’ Ik geloof dat iedereen van nature een bepaald godsbesef ingelegd heeft gekregen. God werkt door iedereen heen, of je nou gelooft of niet. Op die momenten werkt God even door mij heen en ben ik een soort levende bijbel voor mijn vrienden.”

Jan pakt nog een vraag: ‘Wanneer maakte je een keuze die beslissend was voor de rest van je leven?’ Jocelyn: “Je maakt voortdurend kleine beslissingen die invloed hebben op de rest van je leven. Maar een grote beslissing was wel het uitmaken van mijn relatie met een jongen die niet geloofde. Onze basis was zo verschillend, dat werkte niet.” Jan: “Je koos voor het geloof. Dat is zo’n keuze die je steeds weer opnieuw maakt, dwars door alles heen. Net zoals in een relatie: dat je voor elkaar blijft kiezen. Zelf stel ik me bij elke keuze weer de vraag: zou deze keuze de goedkeuring van God kunnen wegdragen?”

Jocelyn: ‘Geloven daagt me steeds weer uit om te leven vanuit overgave’

Dertigduizend stappen

“Hier heb ik een vraag voor jou”, zegt Jocelyn: ‘Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij met zijn gezwoeg tot stand brengt?’ Jan heeft wat moeite met de vraag: “Zwoegen is zo’n ouderwets begrip. Ik kan dat helemaal niet plaatsen in deze tijd, laat staan in mijn leven. Ik ben een actief mens, ik zet gemiddeld zo’n dertigduizend stappen per dag. Maar dat zie ik niet als gezwoeg, ik zet die stappen met plezier. Ik ben dankbaar bij alles wat ik doe. Wanneer ik in mijn moestuin ben en aardappels rooi – wat zwaar werk is – denk ik bij elke aardappel: thanks to God!” 
“Jij bent zo positief ingesteld!”, roept Jocelyn uit. “Daar kan ik echt wat van leren. Ik stel deze vraag omdat er, zoals Prediker óók zegt, niets nieuws onder de zon is. Ik vraag me weleens af wat we met z’n allen aan het doen zijn. Het lijkt soms zo zinloos. Dat jij alles tot eer van God doet, vind ik bijzonder. Dan maakt het eigenlijk ook niet meer uit wát je doet.” Jan: “Klopt. Het maakt mij niet uit of ik nu aardappels sta te rooien of de vaat sta te doen, bij alles prijs ik de Heer. Ook in verdriet en bij tegenslag heb ik altijd gezegd en zeg ik nog steeds: uw wil geschiede.” 

Jan: ‘Ik denk bij elke aardappel die ik rooi: thanks to God!’

Onbevangen

Jocelyn: “Dat heeft eigenlijk alles te maken met de vraag die ik hier heb: ‘Wat is volgens jou de grootste bedreiging voor de toekomst van de mensheid?’” Ze antwoordt zelf: “Ik zou zeggen: dat mensen overal controle over willen hebben en niets meer kunnen loslaten. Volgens mij gaan mensen en maatschappijen daaraan ten onder. We hebben mensen nodig zoals jij, die ons voorgaan in dat loslaten.” 

“Jij leidt het kinderkoor, dus lijkt het me wel leuk om met deze vraag te eindigen”, zegt Jan. ‘Wat kunnen volwassenen leren van kinderen?’ Jocelyn: “Nou, precies dat waar we het nu over hebben: een kind staat nog onbevangen in de wereld, neemt van alles van je aan en leeft vrolijk verder. Een kind kan zo mooi dartelend leven, zonder schaamte of pretenties. Het lijkt soms wel of volwassen worden betekent dat je dat allemaal achter je laat, maar dat is toch zonde?! Dat vind ik zo mooi aan geloven: het daagt me steeds weer uit om te zijn als een kind, om te leven vanuit overgave.”

Tekst: Elze Riemer | Foto’s: Niek Stam | 31 mei 2023