Het is al donker wanneer we ons verblijf in het Franse bergdorp betrekken. Meteen loop ik het ruime balkon op en zie in het duister de lichtjes beneden ons. Ze beloven bij licht uitzicht op een weids winterlandschap en hopelijk op enkele besneeuwde bergtoppen.
De volgende morgen overtreft al mijn verwachtingen: voor ons rijzen de wit besneeuwde bergtoppen van het Mont Blanc Massief op. Met in het midden de ‘Witte Berg’ zelf. Even later drink ik in het zonnetje mijn koffie met zicht op de hoogste top van Europa.
Een berg is een indrukwekkend natuurverschijnsel. Wij mensen kunnen mooie dingen maken en grote prestaties leveren. Steden bouwen, wereldrecords vestigen, het luchtruim bedwingen, de zeeën bevaren en het heelal doorkruisen. Maar vergeleken met zo’n berg valt dat allemaal in het niet.
De Mont Blanc was er voor alle eeuwen, hij zal er ook na alle eeuwen zijn. Deze berg is de eeuwigheid zelf. Hier op mijn balkon, met zicht op de witte reus, hoor ik mijn grootvader weer spreken over de mens als ‘stofje aan de weegschaal’. Zo voel ik mijzelf hier.
Mensen mogen een moment van de eeuwigheid met de berg leven, er even omheen krioelen. Een enkeling mag hem beklimmen en hoopt dat hij levend en wel weer beneden komt. De berg wordt daar niet kouder of warmer van. De berg is, en gaat ons allen te boven.
Op ons balkon schenk ik me nog een kop koffie in en denk: zouden mensen daarom een berg altijd met God in verband gebracht hebben? God die ons te boven gaat. Want ik mag mij dan wel een hele Piet voelen, maar veel stijgt boven mij uit, bij veel moet ik mij neerleggen.
Zouden mensen daarom een berg altijd met God in verband gebracht hebben? God die ons te boven gaat.
Gelovigen hebben een berg altijd gezien als Gods eigen plekje op aarde. De Tien geboden worden aan Mozes op de berg Horeb gegeven. Elia beklimt de berg Karmel om de hongersnood af te wenden. Jezus gaat de berg op om in stilte te bidden.
De berg helpt mij me ermee te verzoenen dat er zaken zijn die boven mijzelf uitgaan. Dat het bestaan groter is dan ikzelf. Dat veel dingen niet in mijn macht liggen. Dat ik het niet voor het kiezen heb. De berg is groter dan de mens.
Zo’n berg geeft ook vertrouwen. Daar zingen gelovigen over. Mijn mooiste berg-psalm:
Ik hef mijn ogen op naar de bergen,
vanwaar zal mijn hulp komen?
Mijn hulp komt van de Heer,
die hemel en aarde gemaakt heeft.
Op mijn balkon met uitzicht op de Witte Berg stel ik me voor dat de psalmdichter voor zijn huis naar de bergen voor hem kijkt, mijmert over het grote waarvoor hij gesteld wordt, en over zijn eigen kleinheid. En dan deze dichtregels vindt die de mensen al 2500 jaar troosten.
En wat is 2500 jaar op de stille eeuwigheid die de Mont Blanc ademt …
