Wanneer ik in ons dorp 40 jaar geleden op zondagmorgen naar de kerk liep, waren de straten vol kerkgangers. Eén stroom ging naar het gereformeerde kerkgebouw, een andere naar het hervormde, en een klein stroompje spoedde zich naar de Doopsgezinde Vermaning.
Inmiddels is er van deze drie nog één kerk over, en zijn mijn vrouw en ik bijna de enigen in de straat die richting het klokgelui gaan. We haasten ons, want onze kerkklok slaat zijn laatste slagen. Maar het loopt lastig met een pak pasta en een pot saus in mijn armen.
Ook dat is veranderd door de jaren. Wij nemen nu elke zondag etenswaren mee naar de kerk. Onder de toren staat een mand in het portaal waar je houdbare voedingsmiddelen voor de Voedselbank in kunt doen. Dat voorziet inmiddels weer in een behoefte.
Mijn vrouw spant zich met andere diakenen in hulp te geven aan wie een steun in de rug kunnen gebruiken. Aan hun inzet moest ik denken toen ik in #protestant, het lijfblad van de Protestantse Kerk in Nederland, een interview las met ds. Peter Verhoeff.
Peter is classispredikant in Noord-Holland, en wij kennen elkaar, want we waren vijf jaar goede collega’s. Ik weet hoe hij zich zorgen maakte over de stille straten op zondagmorgen, en welk verdriet hem de leger wordende kerken deden. “Ik blijf toch dat kerkelijke jongetje dat vroeger met rode wangen naast vader en moeder in een bomvolle kerk zat”, zei hij dan.
In het interview vertelt Peter dat hij nu niet meer wakker ligt van het gevoel dat we als kerk op een zinkend schip zitten. “Ik heb ontdekt: Dit is niet waar het om gaat. We zijn geen kerk omdat we een succes willen zijn, we zijn kerk omdat Jezus ons gevraagd heeft dat te zijn. De kerk is begonnen met kleine groepjes mensen die op zondag bij elkaar kwamen en drie dingen deden: ze vertelden elkaar over de liefde van God, ze deelden de maaltijd en elkaars leven, en ze zorgden voor de armen. Dát is wat we moeten doen.”
Dank je, Peter. Nu weet ik weer waarom ik op zondagmorgen in een vrijwel lege straat met mijn arm vol pasta en saus naar de kerk blijf lopen. Om daar te horen over de liefde van God, om daarna samen koffie te drinken en onze zorgen en vreugden met elkaar te delen, en om ieder in ons kleine hoekje iets voor de minderbedeelden te doen.
Niet dat armenzorg exclusief kerkelijk is. In het dorp waar wij op onze kleinkinderen passen, is geen kerk. Daar is ook een bak voor de Voedselbank, gewoon in de plaatselijke supermarkt. Ook mooi. De pasta en saus die wij in onze kerk doneren is niet heiliger dan daar. Maar in de kerk is hulp aan de ander een van de drie bestaansgronden.
Samen tegen armoede
Armoede in Nederland is een keiharde realiteit: meer dan een miljoen Nederlanders leeft in armoede. Kerk in Actie ondersteunt initiatieven die écht helpen: van directe hulp tot structurele oplossingen.
