Een tijdje terug waren de man en ik zeven jaar met elkaar in de echt verbonden. Zeven jaar getrouwd! De zeven vette jaren zitten erop. En dan moet je uitkijken. Dan komt namelijk de ‘seven year itch’ om de hoek kijken. De sleur komt erin, de passie is verdwenen en de koek is op. Uit de statistieken blijkt dat niet zelden rond deze fase huwelijken stranden en de scheidingspapieren aangevraagd worden.
Over de sleur en de passie tussen de man en mij zal ik hier niet verder uitweiden. Wel kan ik je geruststellen dat bij ons thuis de scheidingspapieren niet op tafel liggen. Integendeel, we hebben er wel lol in om het leven samen te leven. Maar dat was en is niet vanzelfsprekend. Het heeft ons de nodige gebroken wijnglazen en borden gekost om te leren wat het is om lief te hebben. Om te leren wat ‘houden van’ is.
De basis daarvoor werd in de kerk gelegd. Daar kregen we zeven jaar geleden de zegen van God mee voor ons huwelijk. Tijdens de dienst stonden de woorden uit 1 Johannes 3:16 centraal: ‘Wat liefde is, hebben we geleerd van Hem die zijn leven voor ons gegeven heeft.’ Dat is een liefde die niet zichzelf zoekt, die zich niet afvraagt of ik wel aan m’n trekken kom in het huwelijk. Dat is een liefde die het goede voor de ander zoekt.
Dus dat proberen de man en ik te doen, het goede voor de ander te zoeken. En eerlijk? Dat gaat vaker fout dan goed. Maar gelukkig hebben we die ‘Hem die zijn leven heeft gegeven’ om op terug te vallen en om samen bij terug te komen. En ook dan nog vliegt het serviesgoed soms door de lucht. Maar scherven brengen geluk toch?
