Hij is er weer, die goeie, ouwe Sint. We zitten weer avond aan avond aan de laptop gekluisterd om maar geen Sinterklaasjournaal te missen. Het noodpakket is inmiddels besteld en hier hebben de kinderen aan de lopende band ‘iets belangrijks’ te zeggen. Ook is er regelmatig ‘paniek, paniek, PANIEK!’ hier in huis. Kortom, we zitten er al lekker in.
Natuurlijk niet echt?
Of mijn kinderen in Sinterklaas geloven? Dat weet ik niet goed. Ik maak er nooit een geheim van dat Sint een lieve bisschop was die lang, lang geleden leefde. Ik vermoed dat op een dag het kwartje gaat vallen dat die dan ook lang, lang geleden gestorven moet zijn. En vragen ze mij of Sint wel echt bestaat, dan ben ik de laatste die gaat liegen. Maar ik voel niet de noodzaak om, elke keer als we het Sinterklaasjournaal kijken, te zeggen dat het natuurlijk allemaal niet echt is. Kom op zeg, een beetje de partypooper uithangen. Ik zat ooit een keer in een kerk met Pasen, waar de man vooraan het nodig vond om steeds even te zeggen dat het natuurlijk allemaal niet echt was, ‘die opstanding’. Vond ik ook irritant. (Nee, geen zorgen. Sinterklaas is zeker niet hetzelfde als de opgestane Christus. Dat begrijpen zelfs mijn kinderen.)
“Alles en iedereen moet even Sinterklaas met mijn kinderen vieren”
Hysterie
Of mijn kinderen wel of niet in Sinterklaas geloven, daar maak ik me niet zo druk om. Waar ik me de afgelopen jaren meer over verbaas, is de continue hysterie die er rond het feest hangt. Alles en iedereen moet even Sinterklaas met mijn kinderen vieren. Gekkenhuis. De continue prestatiedruk met al die pietendiploma’s die behaald moeten worden. Bovendien hangen ze minstens drie weken aan een pepernoteninfuus. En op de gekste plekken mogen ze hun schoen zetten en krijgen ze goedkope overzeese speelgoedrommel toegestopt. Toen ze vorig jaar zelfs in de kerk hun schoen mochten zetten en de hele gemeente Sinterklaasliedjes aan het zingen was, wist ik het even niet meer.
Leven uit verwachting
Waar is de verwachting en het verlangen gebleven? Want daar draait het Sinterklaasfeest in wezen toch om? Wekenlang reikhalzend uitzien naar het heerlijk avondje van Sinterklaas. Maar van een hart dat vol verwachting klopt, komt maar weinig terecht als kinderen continu doodgegooid worden met cadeautjes en hun suikerspiegel constant aan het pieken is door een overdosis aan pepernoten en marsepein. Waar leren we nog om te leven uit verwachting? Bij Sinterklaas hoef je het niet te zoeken. Maar er is een herkansing. Advent. Wachten op God. ‘Zie, ik kom spoedig.’ Amen. Ja, kom, Heer Jezus!
Vol verwachting klopt mijn hart.
