Zondagochtend 9 uur. Ik sla nog even snel het kerkblad open om te zien of er nog iets bijzonders is die ochtend. Met mijn wijsvinger glijd ik langs de data. Een lichte schok. Avondmaal, we vieren vandaag avondmaal. De moed zinkt me in de schoenen. Een gevoel van onvermogen maakt zich van mij meester. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het vieren van het avondmaal juist prachtig. Samen als gemeente het leven vieren dat Jezus ons geeft. Samen in een grote kring van jong en oud. Samen hand in hand het Onze Vader bidden. Wat mij betreft doen we dit elke week.
In de kerk waar ik opgroeide werden kinderen minstens tot hun 7e weggestopt in de crèche
In het gareel
Hoezo dan dat onvermogen? Het zijn de losgeslagen kleuter en de peuter die me het zweet doen uitbreken. Die me rode vlekken geven. Ik voel tientallen priemende ogen branden, terwijl de avondmaalswoorden klinken. Ik denk dat iedereen in gedachten zijn hoofd schudt over zo’n onbekwame moeder die haar kroost zelfs niet eventjes in het gareel kan houden. ‘Het liturgisch centrum is geen hindernisparcours’, meen ik iemand te horen mompelen. Ik vermoed dat hij doelt op de preekstoel waar de peuter net vol overgave op en af klimt. Probeer ik hem daar weg te plukken, dan zet hij een keel op dat zelfs een bulderend orgelspel zou overstemmen.
Weggestopt
‘Vróéger, toen ík klein was, zat ik braaf de hele dienst stil op een stoel’, vul ik iemands gedachten in. ‘Ja’, geef ik hem in gedachten van repliek, ‘ik ook.’ Maar in de kerk waar ik opgroeide werden kinderen minstens tot hun 7e weggestopt in de crèche, waar we pas na de dienst weer werden opgehaald. Je zag de kerk alleen van binnen als je gedoopt werd, daarna moest je jarenlang je zondagochtend in een bijzaaltje slijten met afgekauwde potloden en opgedroogde stiften. De kerk was voor grote mensen. Was je eenmaal 7, dan werd je een dienstlang gedrogeerd met een rol King-pepermunt. En had je toch het onzalige idee om van je stoel te komen, dan was het onmogelijk om weg te glippen. De biblebelt-kerk waar ik opgroeide was zo volgestampt met stoelen en banken, dat als je eenmaal zat er geen ontsnappen meer aan was. Of, knaagt een stemmetje, hadden mijn ouders gewoon meer gezag?
Iemand kijkt me aan en spreekt liefdevol: ‘Het geeft niet hoor, het is prachtig dat de kinderen er zijn.’
Genade
Na de dienst sta ik buiten afgemat en uitgeblust bij te komen, me bewust van al mijn falen en tekortschieten. Aan zondekennis geen gebrek. Ineens voel ik een hand op mijn schouder. Iemand kijkt me aan en spreekt liefdevol: ‘Het geeft niet hoor, het is prachtig dat de kinderen er zijn.’ Wonder boven wonder, ook voor de onbekwame moeders is er genade.
