We zijn weer terug van onze welverdiende vakantie. Ik had dit jaar Drenthe verdiend. En heel veel regen. En herfsttemperaturen. Ja, het is niet eerlijk verdeeld in deze wereld. Sommige mensen verdienen verre reizen naar bounty-eilanden. Met wuivende palmbomen en kokosnoten. Of een snelle trip naar New York, inclusief een ontspannend dagje shoppen. Andere mensen hebben dus een herfstvakantie in eigen land verdiend, en dat in de zomer. Verschil moet er zijn.
Echt even verdiend?
Toch bijzonder hoe we denken iets verdiend te hebben, er recht op te hebben. Of het nou gaat om een vakantie, de nieuwste gadgets of een middag ongegeneerd shoppen. Hoe vaak zeggen we tegen onszelf: dat heb ik echt even verdiend. Deze oneliner gebruik ik in ieder geval dikwijls om mijn geweten, dat soms ongevraagd begint op te spelen, te sussen als ik de fuik van (vakantie)consumentisme inzwem. Meestal gaat dat sussen me redelijk goed af. Soms blijft het geweten irritant knagen.
Hoe zit het met hen?
Want hoe zit het met die vrouw die minstens zestig uur per week werkt in een kledingfabriek om de doorsnee westerling van kleding te voorzien? Wat heeft zij verdiend? Geen luxe reis naar verre oorden in ieder geval. Of die kleine jongen die dag in dag uit de mijnen in gaat om kobalt te winnen, zodat wij toe kunnen geven aan onze welverdiende drang naar de nieuwste telefoon? Wat heeft hij verdiend? Waarschijnlijk een gebroken lichaam. En de dieren die met uitsterven bedreigd worden, met dank aan onze welverdiende veel te grote ecologische voetafdruk. Hebben zij dat verdiend?
Alles op zijn kop
Jezus had het niet zo op dingen verdienen. Hij zette alles op zijn kop. Ineens gaat het niet meer over recht hebben op of toe-eigenen, maar over leven uit genade. Rijkdom zit je eerder in de weg dan dat het je verder helpt. Vele eersten zullen de laatsten zijn. En de laatsten de eersten. Die vrouw, die kleine jongen en de uitgestorven dieren zal God recht doen. Zij zullen de eersten zijn. En wij, met onze welverdiende luxe? Zeg het maar.
