Er bestaat in mijn vakgebied een bijkans legendarische anekdote over een geestelijk verzorger in een ziekenhuis. De man in kwestie was gewend om van tijd tot tijd doodgemoedereerd over de gang te wandelen, in een slakkentempo, de handen losjes achter de rug gevouwen. Hij keek wat rond, knoopte af en toe een praatje aan en slofte dan weer verder. Het verplegend personeel ergerde zich aanvankelijk groen en geel aan de man: kom je net handen tekort en buiten adem aanrennen op weg naar wéér een spoedgeval, stiefelt de geestelijk verzorger op zijn dooie gemak door de gang. Wat doet die vent daar?
Maar later gingen ze de man meer waarderen, en daarmee ook het werk wat hij deed. Want terwijl iedereen om hem heen aan het rennen en vliegen was, hanteerde hij een ander tempo. Een rustiger tempo, een heilzamer tempo ook. En in dat tempo werden andere vragen gesteld, was er tijd voor andere aandacht. Deze geestelijke verzorger liet dus iets zien wat in de waan van de dag in het ziekenhuis schaars was geworden: tijd.
Tijd en aandacht
Naarmate ik langer bij de marine zit, zie ik in wat mijn belangrijkste instrumenten zijn: tijd en aandacht. En het een leidt tot het ander. De eerste paar keer dat ik aan boord van een schip kwam hoorde je de mensen denken: ‘Wie is die hemelpiloot? Wat moet ‘ie van ons?’ Maar als je terug blijft komen gaan ze aan je wennen: je bent dan nog een vreemde snuiter, maar wel hún vreemde snuiter. En weer later komt het vertrouwen, en daarmee de verhalen. Daar kun je ongelooflijk krampachtig je best voor doen, maar ik heb gezien dat tijd hierin de meest bepalende factor is.
Hoeveel tijd mag het kosten?
Alle goede dingen kosten tijd. Veel tijd. Vrede kost tijd, bijvoorbeeld, maar we willen het liefst vandaag nog vrede in Gaza en in Oekraïne, en dan maar gelijk ook in de rest van de wereld. Het vervelende aan het klimaatprobleem is dat het een langzaam proces is, en een oplossing hiervoor zal wellicht net zoveel tijd in beslag nemen.
Ook Gods koninkrijk kost tijd: Jezus roept op om vol te houden, waakzaam te zijn, te blijven bidden en hopen, ook al blijft het jarenlang doodstil. Kunnen we dat nog? Ook in tijden waarin Google en ChatGPT binnen een seconde een antwoord hebben op al onze vragen? Hoeveel tijd mag het ons kosten?
Het mooie aan God is dat Hij een weg gaat met mensen, een lange weg, misschien zelfs een omweg om dat ene schaap bij de kudde terug te brengen. God besteedt al zijn tijd aan mensen. Wat besteden wij aan Hem?
