AVROTROS wil dat Israël wordt uitgesloten van deelname aan het Eurovisie Songfestival vanwege de oorlog in Gaza. De omroep vindt dat Israël de journalistieke verslaggeving in Gaza tegenwerkt en wil niet dat het Europese muziekevenement meer en meer politiek geladen wordt. Alsof uitsluiten van deelname geen politiek statement is, maar enfin: Israël moet geboycot worden, net zoals Rusland en Wit-Rusland.
Ik denk dat AVROTROS geen kwade bedoelingen heeft, maar het ontneemt ons wel een ontmoeting, een kans om te zien dat ‘de ander’ of ‘de vijand’ ook mensen zijn van vlees en bloed. Want waar ontmoeten we elkaar nog?
Hoe kunnen we onze vijanden liefhebben als we hen nooit ontmoeten?
Elkaar in de ogen kijken
De moord op de christelijke, conservatieve influencer Charlie Kirk laat zien dat een andere mening al snel als bedreigend wordt gezien. Dan schiet de een de ander dood op een universiteitsterrein. Kirk ging de universiteiten langs om te debatteren met studenten, met voor- en tegenstanders. Daar ging het ten diepste om: hij ging een gesprek aan. Je kunt zijn zienswijzen afkeuren, maar je kijkt elkaar tenminste in de ogen, laat elkaar uitpraten, hanteert de meest basale fatsoensnormen. Want wat is het alternatief? Elkaar verrot schelden op sociale media? Of nog erger? Dus opnieuw de vraag: waar ontmoeten we de ander nog?
Beter begrip
“Heb je vijanden lief”, zegt Jezus in de Bergrede. Daarmee legt Hij niet simpelweg de lat erg hoog, Hij geeft een recept voor een betere wereld, een inkijk in zijn koninkrijk. Maar hoe kunnen we onze vijanden liefhebben als we hen nooit ontmoeten?
Van oudsher zijn sport en de kunsten ontmoetingsplaatsen. Je ontmoet elkaar op sportief, creatief of kunstzinnig terrein. De Olympische Spelen werden juist hiervoor opgericht, voor een beter begrip van de ander, en het Songfestival deelde decennialang dezelfde gedachte.
Daarom: laat Israël gewoon deelnemen. Zo vind ik ook dat Rusland ‘gewoon’ moet deelnemen aan de Olympische Spelen of het WK Voetbal (wat nu niet gebeurt). Niet omdat ik het met Israël of Rusland eens ben, maar omdat ik wel vind dat er altijd plekken in het openbare leven moeten zijn waar je elkaar nog kunt ontmoeten. Waar je ziet dat ‘de vijand’ ook maar een mens is. En ja: ook die ander is en blijft een mens naar Gods beeld.
