“Je hoort er nooit écht bij.” “Op oefeningen laten ze je soms gewoon staan, dan zijn ze vertrokken zonder jou.” “Lunch? Hou rekening met een broodje solo.” “Iedereen vlucht weg als je aan komt lopen.” Deze en meer inspirerende teksten kreeg ik als waarschuwing te horen bij mijn sollicitatiegesprek als krijgsmachtpredikant. Kortgezegd kwam het erop neer: als dominee in een gemeente was je de spin in het web, als geestelijk verzorger bij Defensie ben je het vijfde wiel aan de wagen. Deze onvervalste somberheid noopte een latere sollicitant tot de legendarische wedervraag: “Vinden jullie je werk eigenlijk wel leuk?”
Creativiteit
Stiekem vind ik mijn werk heel erg leuk. Ja, je hebt als geestelijk verzorger een grote mate van vrijheid. Je agenda mag je grotendeels zelf invullen. Orders krijg je niet en kun je ook niet geven. En aan boord van een marineschip heeft werkelijk iedereen een praktische taak, behalve jij. Dat kan op sommige momenten verloren aanvoelen, maar het leidt vaker tot een in mijn ogen ondergewaardeerde gave van God: creativiteit. Creativiteit om manschappen anders te benaderen, om andere vormen van kerkdiensten en rituelen te verzinnen, om anders ook naar je eigen geloof en ambt te kijken. Daar wordt geen mens minder van.
Stiekem vind ik mijn werk heel erg leuk
Andere visies en verhalen
Werken is voor mij bovenal een sociaal iets. Op je sterfbed herinner je je collega’s, de mensen met wie je bent opgetrokken. Je herinnert je niet je loonstrook of de vergadernotulen. Collega-geestelijk verzorgers probeer ik zo vaak mogelijk te bezoeken. Dat kan in Den Helder, maar ik ga ook weleens met de krijgsmachtrabbijn mee naar een lezing op een theologische universiteit. Of een cursus volgen met een imam of pandit. Zo leer ik ook van de creativiteit van anderen, van hun kijk op het werk en op de actualiteit. Die andere visies en verhalen zijn belangrijk, juist nu mensen zich meer en meer opsluiten in eigen theorieën en ideeën.
Dus hoor ik écht ergens bij? Bij een schip of bij een eenheid? Ik geloof het niet. Maar juist dat zorgt voor de openheid waarin het in dit werk, en misschien in het leven zelf, om draait.
