Vorige week zat ik op een plek waar ik niet graag zit: de wachtruimte. Ik had een afspraak bij de tandarts en was 8 minuten te vroeg. Wat je dan doet? Je bladert wat door oude tijdschriften, checkt voor de vierde keer je telefoon en ziet op de klok aan de wand tergend langzaam de tijd voorbijkruipen. Het linoleum op de vloer, de stoelen langs de muur. De tijd lijkt hier stil te staan, er gebeurt niets.
Als ik heel eerlijk ben bestaat er in mijn geloof ook zo’n plek. Een wachtkamer. Een periode waarin je bidt, hoopt, verlangt, maar waarin niets gebeurt. Je wilt dat God iets zegt, iets herstelt, een deur opent of een teken geeft. Maar het blijft oorverdovend stil.
Waarom wachten?
Gelukkig zijn we daarin niet alleen, de Bijbel staat immers vol met die momenten: Abraham die 25 jaar wachtte op een kind, David die na zijn zalving 14 jaar wachtte tot hij koning mocht worden, Mozes die 40 jaar door de woestijn trok in afwachting van het Beloofde Land. Zelfs Jezus wachtte zo’n 30 jaar voordat Hij met zijn werk begon. Wanneer ik hun verhalen lees, voel ik me minder alleen in mijn eigen wachten. Want blijkbaar hoort wachten bij geloven. Alsof God ermee zegt: ‘Ga maar even zitten, jouw tijd komt nog.’ Maar waarom zou dat zijn? Waarom niet nu meteen? Waarom gaat die deur nog niet open?
Geen straf
Lang dacht ik dat wachten een verspilling van tijd was. Dat er pas weer iets gebeurde zodra ik geroepen zou worden. Maar er gebeurt juist veel tijdens het wachten. Langzaam begin je te ontdekken dat het geen straf is maar een ‘ruimte’.
Een ruimte waarin je leert te vertrouwen, zelfs als je niet weet wat je te wachten staat.
Een ruimte waarin je het verschil leert tussen geloof en grip.
Een ruimte waarin hoop meer betekent dat je vasthoudt dan dat je weet hoe het afloopt.
Ruimte met uitzicht
Misschien is die wachtruimte wel niet zo somber als we denken. Want als we beter kijken is het een ruimte met uitzicht. Een ruimte om stil te worden en te leren luisteren. Waar de hectiek even stopt, je stil mag staan zodat de hoop juist dieper wortel kan schieten. Want God is geen stilzwijgende arts die de afspraak is vergeten, maar een Vader die wacht tot jouw tijd rijp is.
“God is geen stilzwijgende arts die de afspraak is vergeten, maar een Vader die wacht tot jouw tijd rijp is”
Zoekend naar het doel van wachten lees ik in Jesaja 40:31: Maar wie de HEER verwachten, putten nieuwe kracht, ze varen op met vleugels als arenden. Wachten bij God is dus geen stilzitten maar kracht verzamelen. Niet nietsdoen, maar opnieuw ademhalen. We denken vaak dat we wachten omdat er ergens anders nog iets moet gebeuren. Maar misschien gebeurt het juist wel bij ons, op die stoel. Ergens tussen de hoop en de werkelijkheid in.
Vertrouwen
Dus blijf maar rustig zitten. Adem in, weer uit en kijk naar buiten. Probeer de wachtruimte van het geloof te beschouwen als een heilige ruimte. Een plek waar stilte ruimte maakt voor vertrouwen. Waar God niet traag is, maar tijd neemt.
En toen kwam ineens een assistent in een witte jas de wachtkamer inlopen. “Meneer Maasland?” zei ze, terwijl ze vragend in het rond keek.
Ik knikte, stond op en wist: Dit is mijn tijd.
