Het nieuwe studiejaar is nog maar net begonnen en de agenda staat alweer helemaal vol. De zomer en de vakantie voelen ver weg. Gesprekken, mailtjes, vergaderingen en dienstvoorbereidingen vullen m’n werkdagen in Utrecht. Voor ik het weet leef ik vooral weer aan de oppervlakte: van afspraak naar afspraak, zonder echt stil te staan bij de vraag waarom ik doe wat ik doe.
Jaarplanning
Na een dag vol gesprekken met studenten en vergaderingen zat ik in de trein naar huis. Ik dacht aan vorig jaar september, toen ik een midweek in het klooster van Egmond logeerde. Mijn vrouw en zoontje bleven thuis, ik kreeg de ruimte om me in stilte te bezinnen op het werkseizoen dat voor me lag. Met een stapel boeken, een schriftje, mijn laptop en een hoofd vol verwachtingen arriveerde ik bij de abdij. Ik zou wel even een glasheldere jaarplanning maken.
Maar het liep anders. Urenlang staarde ik naar een leeg Worddocument met de titel Jaarplanning ‘24-’25. Op woensdagmiddag lukte het, een beetje: ik typte een lange lijst met activiteiten, preekbeurten en netwerkbijeenkomsten. Alles in willekeurige volgorde, een kladversie. De volgende stap zou zijn om orde te scheppen in de chaos en er een strak plan van te maken. Het voelde als corvee, het lukte niet.
Laven
Na een van de getijdengebeden in de kerk liep ik terug naar mijn kamertje. De motivatie en focus waren er niet. Dat frustreerde me. Ik besloot een stukje te gaan wandelen door de kloostertuin. Daar moest ik denken aan het woord ‘laven’ dat vaker in de Bijbel wordt gebruikt. Bijvoorbeeld in Psalm 36:8-10: Hoe kostbaar is uw liefde, God! In de schaduw van uw vleugels schuilen de mensen, zij laven zich aan de overvloed van uw huis, U lest hun dorst met een stroom van vreugde, want bij U is de bron van het leven, door úw licht zien wij licht.
Een prachtig woord: verkwikking ontvangen, de uitnodiging om jezelf te laven aan alles wat de Eeuwige geeft. Ineens kon ik zien dat de stilte van het klooster hiervoor bedoeld was. Om alles in mij over te geven aan Gods kostbare liefde. Om juist niet zoveel te moeten, maar om simpelweg aanwezig te zijn: bij God, mezelf en de prachtige omgeving. Ik was gekomen om te plannen, maar werd uitgenodigd om te schuilen. Om me te laven aan Gods liefde, niet per se om zo productief te zijn.
Jaarhouding
De volgende dag pakte ik mijn schriftje en schreef bovenaan de pagina: jaarhouding. Geen maandschema’s, geen uitgewerkte tijdlijnen, maar de vraag: vanuit welke houding en waarden wil ik dit seizoen leven? Ik schreef o.a. nieuwsgierig, betrokken, met open hart, empathisch. Het werd een tekst recht uit m’n hart, in verbinding met mijn werk onder studenten in Utrecht.
De gedroomde jaarplanning is er nooit gekomen. Het document met de lijst staat nog ergens op mijn laptop, ongeopend. Maar de jaarhouding heb ik geregeld teruggelezen afgelopen jaar. En steeds weer hielp het me: niet door een strak pad uit te stippelen, maar door mezelf eraan te herinneren van waaruit ik wil leven.
Ook dit jaar is de verleiding groot om vooral te rennen, plannen en regelen. Toch hoop ik steeds gemakkelijker de ruimte te vinden om terug te keren naar dat woord laven. Niet alleen in een klooster, maar ook midden in de drukte van alledag. En voor wie het nu nodig heeft: bij dezen, toestemming om te laven.
