Twee jaar geleden kreeg ik de onverwachte kans om een week op Iona te verblijven, samen met een groep gemeenteleden van de evangelisch-lutherse kerk in Zwolle. Een levensveranderende ervaring voor geloof en leven in al zijn eenvoud. De pure, ongerepte natuur, het kleine eiland dat je binnen de kortste keren kent maar toch steeds weer nieuwe dingen aan je toont, de warme ontmoetingen met medereizigers en de onvergetelijke, doorleefde kerkdiensten met prachtige liturgie.
Thuiskomen
Het duurt even voor je er bent. Twee lange dagen reizen, een aaneenschakeling van treinen door het Hollandse land, boten over diepblauw water en bussen door groene valleien. Toen we eindelijk voet aan wal zetten op Iona, voelde het als thuiskomen op een plek die ik nooit eerder had gezien. We werden opgenomen in de dagelijkse rituelen van de leefgemeenschap, omringd door geloofsgenoten uit alle hoeken van de wereld.
Gastvrij
De dagen op Iona kenden een eenvoudige, bijna meditatieve structuur. Na het ontbijt wachtte een uur van gezamenlijke taken. Samen met onze tijdelijke huisgenoten schilden we groenten voor de avondmaaltijd, veegden we de stenen paden rond het klooster of stoften we de gastenkamers. De huiselijkheid van deze activiteiten vond weerklank in de maaltijden zelf. Elke avond werd afgesloten met een toetje dat elke dag beter leek te worden. De gastvrijheid was er niet alleen; ze leek in de stenen van het klooster en de harten van de mensen gegrift.
Twee kiezels
Veel indruk maakte onze zoektocht op het strand aan de zuidkant van het eiland. We speurden naar de unieke groene marmeren stenen die de ‘tranen van Columba’ worden genoemd. Columba, de Ierse monnik die rond 563 na Christus naar Iona kwam en er het klooster stichtte, speelde een cruciale rol in de verspreiding van het christendom in Groot-Brittannië en Noord-Europa. Het is een traditie op Iona om op dit strand twee kiezels op te rapen. De ene, die symbool staat voor iets negatiefs, werp je terug in de zee, een symbolische daad van loslaten. De andere kiezel neem je mee naar huis, als een tastbare herinnering aan een nieuwe verbintenis, een frisse start. Mijn vensterbank is inmiddels een stille getuige van vele van die losgelaten lasten en nieuwe beginpunten.
Diep gevoel
De diensten, met hun prachtige haast lutherse liturgie, waren mooie ankerpunten in de dag. Vooral de ‘service of healing’, geleid door een trans man, etste zich in mijn geheugen. Terwijl een brandende kaars van hand tot hand ging in de stilte, klonken de eenvoudige, maar krachtige woorden:
Spirit of the living God,
present with us now,
heal you in body, mind and spirit.
And free you from all that harms you in Jesus' name.
Amen.
Op dat moment, omringd door de ruwe schoonheid van Iona en de warme omhelzing van de gemeenschap, voelde ik een diep gevoel van thuiskomen.
--
Ook Petrus in het land heeft Iona bezocht. Kijk hier het tweeluik terug. Luister ook de liederen die Stef Bos en Lakshmi schreven op Iona:
