Lieve Abel,
Je bent bijna 2 jaar. We gaan het vieren. Met taart en vlaggetjes. Ik vier vooral dat je zo’n leuk jochie bent. Je hebt humor, je bent handig en je bent vooral nieuwsgierig. Je bent afgelopen tijd een ontdekkingsreiziger geworden. Als je bij ons binnenkomt, moet je eerst alle knopjes uitproberen, van het licht, de printer, de wasmachine. Het sleuteltje van de auto moet even worden getest. Alles vraagt om nader onderzoek. Je kunt nu zelfs deuren op eigen houtje opendoen. Je ouders zijn op hun qui-vive, want je staat zo buiten.
De wereld ligt aan je voeten.
Nu gaan we nog hand in hand de dierentuin door. Of steken we samen de weg over en gaan we voetballen op het veld. Maar nog even en je gaat zelf naar een speelplek in de wijk.
Je maakt een zelfstandige indruk op me. Als ik je wat eten wil geven, trek je resoluut het lepeltje uit mijn hand en gaat zelf aan de slag. Natuurlijk. Je kunt het zelf. Maar zomaar op eigen houtje de deur uitgaan … nee, dat is een brug te ver. Voorlopig heb je de handen en ogen van je ouders nog nodig. Bij het oversteken, bij het lopen langs het water. En straks? Er komt een moment dat je de deur uitstapt om de wereld te gaan ontdekken. Dan komt het erop aan het vertrouwen te hebben dat het goed gaat met je.
‘Je voelt je veilig bij hen. Dat is de beste basis die je kunt hebben in je leven’
Toen mijn twee jongens zo klein waren als jij nu moest ik daar vaak aan denken. Twee gedachten waren er toen in mij: ‘het komt goed’ en ‘wat kan er allemaal niet gebeuren’. Wij als ouders probeerden vertrouwen met de paplepel mee te geven. Dat de jongens stevig in hun schoenen zouden komen te staan. Ik weet nog goed dat jouw vader voor het eerst het grote schoolplein opliep, nog even zwaaide en door de deur de school in verdween. Of onze jongste zoon, jouw oom, die op 18-jarige leeftijd naar de andere kant van de wereld vertrok. Op hoop van zegen, dacht ik bij het afscheid op het vliegveld. Er vertrouwen in hebben dat het goed komt. Maar ook de zorg voelen.
Dat zullen ook jouw vader en moeder voelen. En blijven voelen. Maar ze hebben geloof in jou. Dat is een prachtig begin. Wat nu nog belangrijker is: jij hebt vertrouwen in hen. Je voelt je veilig bij hen. Dat is de beste basis die je kunt hebben in je leven.
Deze tekst geef ik je nog graag mee. Het is een oude pelgrimszegen voor mensen die op pad gingen. Een gelukwens, een steun.
Mag de weg je tegemoetkomen.
Mag de wind altijd in je rug zijn.
Mag de zon warm op je gezicht schijnen,
de regen zacht op je velden vallen.
Tot we elkaar weerzien, mag God je vasthouden
in de palm van zijn hand.
Veel liefs van opa Jos
Unsplash (laarzen)/ Jos van Oord
