“Gooi het net uit aan de rechterkant van het schip,” riep Jezus, “dan lukt het wel.” Ze wierpen het net uit, en er zat zo veel vis in dat ze het niet omhoog konden trekken.
Het schilderij dat in Johannes 21 met woorden wordt geschilderd heeft donkere tinten. Het gaat over Jezus’ vrienden, maar vooral over Petrus. Na Jezus’ dood keert deze rots terug naar z’n oude leven, met de schuld van verloochening op zijn schouders. Hij heeft alle geloofwaardigheid verspeeld. Dus: “Ik ga vissen.”
Daar op zee wordt de tragiek van Petrus heel intens getekend. Het is nacht en de opbrengst is nihil. Hij leidt een ploeterend bestaan zonder enige opbrengst. Levend vanuit het tekort, vanuit z’n schuldgevoel. Om wanhopig van te worden.
Tegoed
In de ochtend staat er dan iemand aan de oever die hem adviseert het net over een andere boeg te werpen. Hij roept blijkbaar niet terug: “Hé, doe het zelf!” Nee, hij geeft gehoor aan de oproep om het anders te doen. En warempel, dan is de opbrengst plotseling overweldigend: 153 vissen.
Het compacte verhaal maakt met een paar penseelstreken duidelijk dat Petrus niet hoeft te leven vanuit zijn ‘tekort’: de teleurstelling, het verdriet, het gevoel van schuld. Hij mag leren leven vanuit het ‘tegoed’ van Gods kant. Het getal 153 gaat terug op de symbolische getalwaarde van de Godsnaam. Het staat symbool voor het ‘tegoed’ van God, voor Gods overvloed.
Kloosterkerk
Te mooi om waar te zijn. De realiteit is meestal weerbarstiger dan deze schildering waarin de donkerte al snel verkleurt naar de lichte tinten van de ochtendzon. Toch heeft de gemeente Westerwert (in de Friese dorpen Jellum-Bears, Jorwert en Weidum) het in 2012 aangedurfd om het over een andere boeg te gooien. Om niet meer terug te kijken naar het verleden, maar zich om te keren naar de ochtendzon.
Samen met Nijkleaster, de kloostergemeenschap op het Friese platteland, zijn we begonnen aan een lange weg op zoek naar nieuwe vormen van spiritualiteit, naar ‘stilte, bezinning en verbinding’. Op pinksterzondag vierden we dat de Protestantse Gemeente Westerwert en Nijkleaster voortaan één kloostergemeenschap vormen.
De route richting een kloostergemeente was niet eenvoudig. Het vergde moed, uithoudingsvermogen en een tikkeltje eigenzinnigheid. Maar dan blijkt er op de oever iemand te staan die ons wenkt. Die ons vraagt naar onze bijdrage (“Breng ook wat van de vis die jullie daarnet gevangen hebben”), terwijl de maaltijd van brood en vis al ligt te wachten. Gratis en voor niets. Wat een weldadige overvloed.
Hoe hard er ook gezwoegd is, de maaltijd wordt ons zomaar aangeboden. We hoeven alleen maar aan te schuiven, aan de oever in de ochtendzon.
Deze overdenking is geschreven door ds. Hinne Wagenaar, gemeentepredikant en pionier voor Nijkleaster in Jorwert. Lees ook het artikel uit Petrus over Nijklaester:
