Bid, bedank, bewonder | NPO Start
“Zo, even een vlammetje maken.” Liefdevol steekt Reny Boersma-Bruinsma (70) een kaarsje aan in haar woonkamer in Bolsward. “Uit dankbaarheid voor mijn lieve donor.” Ze zet er een tekst naast: ‘Vertrouw op de Heere met je hele hart.’ Ze glimlacht om de dubbele betekenis. Altijd wanneer ze het kaarsje aansteekt, denkt ze terug aan de donor van wie ze in 2017 een hart kreeg.
Sterke vrouw
“Ik ben geboren in Schraard, hier vlakbij. Mijn zus en ik kwamen te vroeg ter wereld, we waren vechtertjes. We hadden liefhebbende ouders, maar op mijn vijfde overleed mijn vader. Mijn moeder bleef achter met twee kleine kinderen en een kruidenierswinkel en melkzaak. Ze werkte hard en sleepte ons erdoorheen. Ze haalde veel kracht uit haar geloof. Voor het hele dorp was ze een rots in de branding. Maar wij zagen ook de andere kant: ze hield zich vaak groot.
Ik hield heel veel van kinderen en werd daarom kleuterleidster. Later leerde ik mijn man kennen in Bolsward. We kregen twee dochters. Inmiddels zijn zij volwassen en hebben we twee leuke schoonzoons en zes prachtige kleinkinderen. Daar ben ik heel dankbaar voor.”
“Op mijn 45e moest ik stoppen met werken. Ik had het steeds benauwd, ik vóélde dat er iets niet in de haak was. Ik bleek een hartinfarct gehad te hebben, een belangrijk deel van mijn hart was afgestorven.
Ik was verbijsterd toen de cardioloog dit vertelde. Ze hebben de verkeerde gepakt, zo voelde het. Ik heb gebeden en gesmeekt. Ik stond midden in het leven, dit kon toch niet over mij gaan?”
‘God geeft kracht in moeilijke omstandigheden’
Uitschreeuwen
“Ik kreeg allerlei operaties om steeds door te kunnen gaan. In 2000 zat ik negen weken in Beatrixoord, een revalidatieoord in Groningen. Achteraf was dat het beste wat me toen kon overkomen, maar in het begin vond ik het zwaar. Op een avond schreeuwde ik het letterlijk uit naar God vanaf het balkon. Ik vóélde toen: ik wil beter worden.”
“In de jaren daarna moest ik gedotterd worden en kreeg ik vier omleidingen. Elke keer was dat spannend, elke keer gaf het even verbetering. Maar op een gegeven moment bleek mijn hartklep zo lek als een mandje. Vanwege mijn zwakke hart durfden ze die niet te vervangen. Daarom moest er een clip bij de hartklep komen.
Van tevoren voelde ik enorme angst. Ik heb me toen vastgeklampt aan God. Hij is de Alleskunner, de Redder. In mijn toilettas deed ik een briefje: ‘Reny, je bent mijn geliefd kind. Jezus.’ In het ziekenhuis zou ik dat briefje vanzelf zien.”
Steunhart
“De operatie slaagde en zorgde even voor verbetering. Maar in 2016 was het einde verhaal. Ik moest kiezen: verzorgd worden in een hospice of een steunhart laten plaatsen. Ik koos voor het laatste, maar na de screening durfde de chirurg het niet aan. Mijn hart was te zwak. Ik was helemaal van de kaart.”
“Toen werd ik gevraagd om na te denken over een harttransplantatie. Eerder was ik daar nooit voor in aanmerking gekomen. Ik vond dat een moeilijke beslissing, want het is niet niks. Je komt op een wachtlijst en je weet niet of je het haalt.
Ik liet me leiden door de heilige Geest, ik kreeg steeds toepasselijke dagteksten in mijn mailbox. Met mijn gezin en een vriendin besprak ik de voors en tegens. In het ziekenhuis zei een jonge man tegen me: ‘Ik zou het maar doen.’ Dat was voor mij een bevestiging.”
Brief
“In de zomer van 2017 kwam er een donorhart vrij en kon de transplantatie plaatsvinden. Biddend en zingend – ‘k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God – ging ik de operatie in. Toen ik bijkwam, hoorde ik het hart al kloppen.
Het is een grote vorm van naastenliefde. Ik heb een brief geschreven aan de nabestaanden om mijn dankbaarheid te uiten. ‘Jouw leven liep ten einde, maar dankzij jou leef ik weer’, schreef ik daarin.”
‘Het is echt een wonder, een nieuw hart’
“Sinds de transplantatie ervaar ik heel veel energie en blijdschap. Alles heeft een diepere intentie. De dankbaarheid en de vreugde triomferen.
Het eerste jaar draaide om herstel. Ik moest van heel ver komen, ik moest zelfs opnieuw leren eten. Later ben ik weer van alles gaan doen. Ik heb Fries gegeven op scholen en accordeonles genomen. Ik fiets weer, ik zit op een koor en ik ben maatje voor mensen met een beperking. Ook de drukte rond de verhuizing – we wonen sinds kort wat dichter bij het centrum – kon ik aan. Het is echt een wonder, een nieuw hart.”
Mooie dag
“Ik ben sinds de harttransplantatie dertien keer gekatheteriseerd. Ik moet goed oppassen met hygiëne en ik slik medicijnen. Maar ik laat nooit mijn kop hangen, ik vertrouw op God. Ik leef iedere dag vanuit dankbaarheid: wat was het een mooie dag, en morgen komt er wéér zo’n dag!”
“Het is mijn missie om hierover te vertellen. Ik vertel bij kerken en verenigingen wat er is gebeurd en hoe dankbaar ik ben. Ik zou mensen hiermee vaker willen inspireren. Want ik heb geleerd: God geeft kracht in moeilijke omstandigheden.”
Tekst: Marusja Aangeenbrug | Foto’s: Nienke van Denderen
