De afgelopen weken, met veel regen en wind, waren nauwelijks een vreugde voor campinggasten. Grasvelden werden zompig en looppaden modderig. Dus tent en voortent vochtig en vies. Het lastigste: de boel droogt niet.
Een campinghouder vertelde dat er veel afzeggingen waren. “En dan zelden vanwege de regen en het slechte weer, maar meestal vanwege ziekte in de familie, of zoiets. Opmerkelijk hoeveel schoonmoeders er overlijden in regenachtige weken.”
Mijn plezier deze vakantie waren de dagelijkse wandelingen. Met de paraplu onder de arm en de buienradar in de broekzak lukte het meestal de droge weergaten te vinden en de buien te ontwijken. Al wandelend valt er veel te zien, ontdekte ik.
Daarbij oefende ik alvast voor mijn pensioen. Dat breekt over een paar weken aan, en ik maak mij zorgen hoe mijn dagen er dan uit zullen zien. Zal ik achter de geraniums belanden, of zal ik een zinvolle tijdsbesteding vinden zonder mijzelf te verliezen in druk en drukte?
Bezigheden genoeg voor een fitte pensionado en zesvoudig grootvader, maar ik wil ook tijd vinden voor mijzelf. En aandacht voor mensen en dingen dicht om mij heen. Daarvoor is een dagelijkse wandeling heel geschikt, heb ik in mijn vakantie ontdekt.
‘Geregeld kwam ik thuis en had ik een praatje gemaakt met bekenden of onbekenden die ik onderweg tegenkwam’
Even een bocht om lopen of fietsen deed ik voorheen ook geregeld. Maar meestal tussen het werk door. Dat was nodig ook. De stoel achter het bureau of een vergadertafel vraagt nu eenmaal om een actieve afwisseling.
In mijn vakantie was ik vrij, en had ik alle tijd om de benen te strekken. Ik zag meer, hoorde meer, en had meer aandacht voor mijn omgeving. Geregeld kwam ik thuis en had ik twee, drie keer een praatje gemaakt met bekenden of onbekenden die ik onderweg tegenkwam.
Er vlogen puttertjes voor mij op uit struiken, en karekieten uit het riet. In een weiland ontdekte ik een eenzame lepelaar en zeven ooievaars. En op de dikke boom in onze eigen tuin zag ik geregeld een grote bonte specht insecten zoeken onder de boombast.
Langs mijn vaste wandelpaadje toonde een app op mijn telefoon planten waarvan ik de naam nog nooit gehoord had: gelders roosje, zwarte appelbes, oranje havikskruid. En gehoornde klaverzuring, een teer plantje, dat gewoon tussen de stoeptegels groeit en bloeit.
Mijn mooiste ontdekking: de bruine daglelie. Een wilde lelie, roodbruin gekleurd, met ragfijne gele streepjes. Enthousiast toonde ik de foto aan mijn vrouw. ”Die staat al jaren gewoon in onze eigen tuin”, reageerde zij. En waarachtig, daar stond hij. Nooit opgevallen.
De afgelopen vakantieweken heb ik geleerd dat de dagen er anders uitzien wanneer je aandacht hebt voor mens en dier, voor dingen en planten. Wat zal ik mij zorgen maken over regen en wind, of over de dag van morgen?
‘Kijk eens naar de lelies, kijk hoe ze groeien in het veld. (…) Zelfs Salomo, in al zijn luister, was niet gekleed als een van hen.’
