Lieve Joas,
Op zondag 2 mei 2004 werd jij gedoopt in de oude Hervormde Kerk van Zevenbergen.
Ik herinner het me nog heel goed. Het was een bijzondere dag. Je kreeg het teken van Gods liefde op je voorhoofd, het mooiste geschenk dat je kunt krijgen. Voor mij als je opa was het dubbel feest toen ik je doopte. We waren getuigen van Gods onuitputtelijke trouw. In de loop der eeuwen waren duizenden kinderen in jouw kerk gedoopt. Nu ging die estafette met jou verder.
Het was voor mij ook feest omdat jij als een van de eersten gedoopt werd in de ‘nieuwe’ Protestantse Kerk in Nederland. Twee dagen daarvoor had ik mijn handtekening gezet onder een document waarin de Gereformeerde Kerken, de Nederlandse Hervormde Kerk en de Evangelisch-Lutherse Kerk vastlegden dat zij vanaf dat moment verdergingen als een verenigde kerk.
Het is voor jou vanaf het moment dat je gedoopt werd en opgroeide vanzelfsprekend dat je bij deze Protestantse Kerk hoorde.
Jij had daar natuurlijk geen weet van – maar ik des te meer. Het is voor jou vanaf het moment dat je gedoopt werd en opgroeide vanzelfsprekend dat je bij deze Protestantse Kerk hoorde. Voor mij was het een sluitstuk van jaren zoeken naar eenheid. De kerken hadden zich na een lange eigen geschiedenis eindelijk verenigd en zichzelf aan God en elkaar toevertrouwd. Meer dan 40 jaar had die weg naar verbinding geduurd. Eigenlijk gek dat kerken daar zo lang over doen. Ze voelen zich kennelijk verantwoordelijk voor wat God hen heeft toevertrouwd, en verliezen weleens uit zicht dat de kerk niet van hen maar van Christus is. Dat bleek ook op de dag van je doop. Toen werden namelijk ook de eerste stappen gezet voor een kerk die niet meeging in de verenigde kerk. Dat overschaduwde onze blijdschap, maar we hebben in de kerk geleerd dat je mensen hun eigen weg moet gunnen als zij geloven dat God dit van hen vraagt. Jij wist van dit alles niets af – je voelde alleen het water dat in jouw kerk al eeuwenlang stroomt uit de bron van Gods liefde.
Je bent nu net als de Protestantse Kerk 18 jaar. Je bent volwassen, en dat merk je omdat je je rijbewijs hebt en mag gaan stemmen – en dat deed je een paar weken geleden ook al. Je neemt je verantwoordelijkheid, met alle rechten en plichten die daarbij horen. En we hopen dat je dit ook in de kerk zult doen.
Je leeft je leven en kijkt met spanning en hoop naar de toekomst.
Met die Protestantse Kerk ben je meegegroeid. Veel dingen in de kerk werden normaal en soms ook wel een beetje vreemd. Je leeft je leven en kijkt met spanning en hoop naar de toekomst. Wat er vóór je doop gebeurde, heeft niet je echte belangstelling – het lijkt een andere wereld. Dat je met je vrienden uit allerlei kerken omgaat, is heel normaal. Onderlinge verschillen vallen je vooral op bij kerkdiensten en kerkelijke gewoontes. Ik heb niet het idee dat jullie dit heel erg vinden en energie willen steken in het verenigen van al die soorten kerk tot één kerk.
Deze eerste 18 jaren hebben veel betekend voor de Protestantse Kerk. Die is naar mijn idee anders en opener naar elkaar en andere kerken dan de oorspronkelijke kerken waren, en vooral ook veel actiever om het verhaal van Jezus door te vertellen. Het is aanstekelijk dat andere kerken zich op een of andere manier bij haar hebben aangesloten. Steeds meer groeit het besef dat we samen geroepen zijn om het evangelie in praktijk te brengen in plaats van onze eigen vorm van kerk-zijn te verdedigen.
Steeds meer groeit het besef dat we samen geroepen zijn om het evangelie in praktijk te brengen in plaats van onze eigen vorm van kerk-zijn te verdedigen.
Intussen is ook in deze 18 jaar de ontkerkelijking almaar verder gegaan. Je hebt zelf ook in jullie gemeente gemerkt dat kinder- en jeugdwerk niet zo gemakkelijk is. Er is zoveel dat onze aandacht opeist. Geloven is soms iets aan de rand van ons leven. Maar je merkt ook aan de Oekraïners die bij jullie logeren hoe belangrijk geloven is in moeilijke tijden. Daarom kun je dankbaar zijn voor je ‘eigen’ kerk, waar je met elkaar God zoekt en vindt, tot Hem bidt, en waar je je leven door Jezus wilt laten leiden.
Daarmee doe je eigenlijk hetzelfde als de mensen die eeuwenlang ’s zondags naar jullie oude kerk trokken en daar met elkaar God dienden. Wat zou het mooi zijn als jij in jouw kerk je plek vindt en verantwoordelijkheid neemt voor die gemeenschap. Geef de moed niet op en houd vol.
Daarom: van harte gefeliciteerd met je 18e doopverjaardag. Ik hoop dat je je hele leven lang deze dag met dankbaarheid en vreugde zult blijven vieren.
Veel liefs en Gods zegen,
Je opa Bas Plaisier
