Je moet veel geloof hebben om hoop te houden voor mensen die verloren zijn. De inwoners van Nineve waren dat soort mensen. ‘Hun verdorvenheid is tot Mij opgeklommen’ zegt de Heer (vers 2). De stank is boven te ruiken. Voor Jona is er geen eer aan te behalen. In plaats van naar Nineve te gaan, vlucht hij de andere kant op, zo ver mogelijk bij de stank vandaan. En zo ver mogelijk bij God vandaan. De heidense zeelieden bij wie Jona in de boot klimt, hebben duidelijk meer geloof. ‘Wat lig je nou te slapen? Sta op! Roep je God aan! Misschien dat Hij zich om ons bekommert, zodat we niet vergaan!’, roept de kapitein. Het zijn profetische woorden. Want het zijn juist de mensen in de storm en in de stank om wie God zich bekommert.
Vraag
Wat zijn in onze tijd hopeloze situaties? Wat zou er moeten gebeuren om dat te veranderen?
