Deze overdenking komt uit de laatste aflevering van 'Petrus in het land' (9 oktober, KRO-NCRV). De hele aflevering terugkijken? Ga dan naar NPO Start.
‘We vieren dit jaar 750 jaar Catharinakerk en dat plaatst mij in een enorme rij van gelovigen. Want hoeveel mensen hebben elkaar in deze kerk niet het ja-woord gegeven en elkaar trouw beloofd. En hoeveel ouders hebben daar niet hun kinderen laten dopen. Mensen hebben afscheid moeten nemen van hun man of vrouw, een ouder, een kind. Er is heel wat afgebeden in die kerk. Het kerkgebouw, hier tussen zee en land, getuigt van een enorme veerkracht. En zo heb ik de Zeeuwen ook leren kennen: als veerkrachtige mensen die zich heel goed bewust zijn van de huiveringwekkende kracht van wind en water, maar daar ook mee om weten te gaan. Niet voor niets staat er in het wapen van Zeeland ‘luctor et emergo’; ik worstel en kom boven.
Je ziet het hier zo voor je, de eeuwige strijd tegen de elementen. Maar ik denk dat ieder mens in zijn of haar leven wel dingen meemaakt die de veerkracht danig op de proef stellen. Je verliest een geliefde aan de dood, je wordt zelf ernstig ziek. Allemaal zaken die je lelijk onderuit kunnen halen, en waar haal je dan de veerkracht vandaan? En waar vind je kracht om te dragen wat je overkomt en daarna weer verder te gaan?
Een van de plekken die mij in moeilijke tijden inspireert, is de kerk. En dan moet ik denken aan een paar regels in een gedicht van Sietse de Vries: ‘Dit huis van hout en steen dat lang de stormen heeft doorstaan. Waar nog de wolk gebeden hangt van wie zijn voorgegaan.’
Wat is het betekenisvol om deel uit te maken van een geloofsgemeenschap waarin mensen jouw naam noemen in een gebed. Waarin mensen met oprechte belangstelling om je heen willen staan en je een kaartje sturen. En dat je daarmee tegelijkertijd deel uitmaakt van iets wat groter is dan jezelf. Iets wat boven jezelf uitstijgt. Dat je in een traditie komt te staan van woorden van heil. En dat je daarmee verbonden mag zijn in geloof en vertrouwen.
Deel uitmaken van iets groters. Om het klassiek te zeggen, deel uitmaken van de gemeenschap der heiligen. En dat zijn allemaal mensen die op een eigen manier, met vallen en opstaan, proberen te geloven in God. Omdat ze weten dat God nooit zal loslaten. En dat betekent natuurlijk niet dat je nooit zal vallen, maar dat je zal worden opgevangen door God.’
Beluister ook het lied uit deze aflevering van Petrus in het land:
