De steppe zal bloeien.
De steppe zal lachen en juichen.
De rotsen die staan
Vanaf de dagen der schepping
Staan vol water, maar dicht.
De rotsen gaan open.
Het water zal stromen,
Het water zal tintelen, stralen,
Dorstigen komen en drinken.
De steppe zal drinken.
De steppe zal bloeien.
De steppe zal lachen en juichen.
De ballingen keren.
Zij keren met blinkende schoven.
Die gingen in rouw
Tot aan de einden der aarde,
één voor één, en voorgoed.
Die keren in stoeten.
Als beken vol water,
Als beken vol toesnellend water,
Schietend omlaag van de bergen.
Als lachen en juichen.
Die zaaiden in tranen,
Die keren met lachen en juichen.
De dode zal leven.
De dode zal horen: nu leven.
Ten einde gegaan en onder stenen bedolven:
Dode, dode, sta op,
Het licht van de morgen.
Een hand zal ons wenken,
Een stem zal ons roepen:
Ik open hemel en aarde en afgrond
En wij zullen horen.
En wij zullen opstaan
En lachen en juichen en leven.
Tekst: Huub Oosterhuis, bij Jesaja 35
Melodie: Antoine Oome
© Gooi en Sticht
Toegelicht: De steppe zal bloeien
(door dr. Oane Reitsma, predikant van de Protestantse Gemeente Enschede)
Paaslied
Voor veel mensen is het geen Pasen als dit lied niet gezongen is – lied van de opstanding. Niet voor niks is het zeer populair geworden. Het zit muzikaal slim in elkaar en neemt de zanger in grote bewegingen mee in het verhaal van de dorre woestijn die tot groene bloei komt.
Profetie
Het eerste couplet is een beeldende verklanking van Jesaja 35. De steppe zal bloeien, zo begint het, maar de rotsen zitten nog dicht. Totdat de regel klinkt: ‘de rotsen gaan open’. Dat is het opstandingsmoment; een point of no return dat de dingen voorgoed anders zal maken. Prachtig zijn de werkwoorden van het water muzikaal uitgebeeld: stromen, tintelen, stralen (zing het maar eens na, dan merk je het!). Hetzelfde gebeurt overigens bij het woord ‘lachen’: op deze melodie gebeurt het breeduit. En het is omdat alles en iedereen tot bloei komt. Zelfs de dorstigen drinken.
Psalm
Het tweede couplet luidt – met beelden uit Psalm 126 – het einde van de ballingschap in. Zij die zijn weggevoerd uit eigen land en op vreemd grondgebied hebben geleefd, komen terug. En niet hier en daar een enkeling, maar in stoeten keren zij terug en dragen mee de rijke oogst (‘blinkende schoven’) van het beloofde land. Het is geen naïeve, goedkope troost die hier bezongen wordt, het is de doorleefde vreugde. Zij die door rouw en verdriet gingen, hebben de vreugde hervonden. Wie zaaiden in tranen, oogstten in vreugde.
Opstanding
Het derde couplet laat deze aloude profetieën onvermijdelijk uitlopen op de dag van de opstanding, de paasochtend. De dode wordt geroepen – en hier is eenzelfde muzikale effect: hij wordt letterlijk tot leven geschreeuwd: ‘dode, dode sta op!’ Ook deze dode was tot het eind toe gegaan. Begraven, bedolven onder stenen. Maar hij werd gewenkt door het onweerstuitbare morgenlicht van de nieuwe dag. Een hand wenkt, een stem roept. En niet alleen hij stond op. Die hemel en aarde en afgrond opent (de levenden, de doden en de verheerlijkten), opent ons allen de oren. En wij zullen opstaan! En lachen! En juichen! … En leven!
Dit leven
Het lied gaat niet over een volmaakt leven ooit, ver van hier, maar over de vreugde die binnen handbereik is. De vreugde in dit aardse leven, zoals dat ten volle bedoeld is. Op de dragende, golvende melodie wordt deze realistische profetie ons leven in gezongen. Bijbelser kan het niet.
Dit lied staat in de top 10 van meest geliefde liederen binnen de Protestantse Kerk in Nederland. Benieuwd naar de andere liederen? Bekijk ze hier:
