Ware gastheer
“Mam, mijn vriend is bij ons op bezoek, dan moet ik toch éérst het huis laten zien!”, zegt hij haast verontwaardigd. Ik moet ervan grijnzen. Hij is een ware gastheer geworden. Trots vertelt hij: “Nou, dit is dus de slaapkamer van mij en mijn tweelingbroer mét TV en (achteloos) dat daar is de slaapkamer van mijn moeder en stiefvader.” Onwillekeurig trekt er toch weer een blos over mijn wangen, maar ze merken er niks van. “En dit is de kamer van mijn stiefbroer, weet je wel, die toen mee ging zwemmen en daar die van mijn stiefzussen. Nou, wat zullen we gaan doen? We kunnen eerst hotdogs eten of meteen gaan tafeltennissen.”
Anders dan anderen
Jarenlang had Jaïr moeite met contact maken, contacten leggen en onderhouden. Hij wist gewoon niet goed hoe het moest. Hij zag bij zijn tweelingbroer hoe makkelijk het hem afging. En al weet ik niet of hij het écht miste, hij was er wel verdrietig om. Hij begreep dat hij anders was dan anderen en kon zich best alleen voelen in de klas.
Ongerust
Ik was ongerust en verdrietig. Ik wilde het zo graag voor hem oplossen. Herken je dat? Dat je kind je ongerustheid voelt en dan voor je wil verbergen wat hij voelt? Of juist dingen zegt om je ongerustheid te voeden? Ik heb het allemaal meegemaakt. We moesten uit die symbiose zien te komen. Ik heb veel gehad aan het boek van Thomas Gordon: Luisteren naar kinderen. Onder andere dat je niet moet invullen wat je kind denkt en voelt, maar echt met een open hart luisteren. En op hem leren vertrouwen.
Angst omzetten in vertrouwen
Wat dat ten diepste van me vroeg was de ongerustheid en angst om te zetten in vertrouwen. Dat is een uitdaging voor mij in veel facetten van het leven. Vertrouwen als basis te nemen. Hier was het nodig om hem én mezelf te leren geloven in en te vertrouwen op zijn eigen kracht. Ook al is hij in sommige opzichten wat anders dan anders. Dat heeft ook z’n voordelen, hebben we gemerkt.
Op eigen kracht
De veranderingen zijn gekomen door een mooi samenspel van factoren. Om de twee jaar veranderen ze bij hen op school van klas. Godzijdank kreeg hij in groep zeven een dijk van een juf. Door de wol geverfd en met veel oog voor sociaal-emotionele processen. Op eigen kracht en met steun en stimulering van de juf en mij (en anderen) durfde hij steeds meer stappen te nemen in contact. Daarnaast ging hij een tijdje naar een kindertherapeut. Nu, anderhalf jaar later, durft hij zelf kinderen te vragen om te spelen. En, wat ik ervan meekrijg, maakt hij vaak grapjes op school met zijn nieuwe vrienden en is hij niet vaak alleen in de pauze. Alleen als hij daar zelf zin in heeft.
Dankbaar of: Positieve ervaring
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik heb er zo vaak voor gebeden. Het was mijn geloof in hèm die moest groeien en daarmee zijn geloof in zichzelf. Daarbij heeft hij van verschillende mensen sociale vaardigheden geleerd. Blijkbaar was dit het moment voor hem. Uiteraard komen we met de middelbareschooltijd die opdoemt uit de mist weer voor nieuwe uitdagingen te staan. Maar deze ervaring steken we vast in onze zak. Hier kan hij op gaan bouwen. Ik ben zielsdankbaar.
Aan het eind van de speelafspraak zegt zijn vriendje: “Ik vind het wel ingewikkeld hoor, die hele stieffamilie-dinges, maar het was wel gezellig”, en Jaïr glimt van trots.
Unsplash
