We zijn begonnen samen de Bijbel te lezen. Dat doen we onder het genot van een wijntje. Alles mag gezegd. Hij vraagt honderduit, zoals: “Waarom dacht Jezus eigenlijk dat hij de Messias was?” Al lezend en pratend realiseer ik me dat ik een doorgewinterde lezer ben. Ik heb geleerd om door abstractie en historie heen te prikken en een vertaalslag te maken naar het leven van alledag. In mijn hart bewaar ik alleen wat mij raakt.
Als niet-theoloog sta ik regelmatig met een mond vol tanden. Voor veel vragen kunnen Bijbel-dummies bij Google terecht. Maar op sommige vragen bestaan geen eenduidige antwoorden. Ook goed. Juist goed.
Soms betrap ik mezelf op een belerend betoog. Steeds ligt het gevaar op de loer dat het vooroordeel van mijn vriend bevestigd wordt: de kerk vindt hem vast niet goed genoeg. “Dat boek plaatst me in een hoek”, zegt hij dan. Er vallen vaak harde woorden in de Bijbel, zoals addergebroed. Of: de bijl ligt al aan de wortel. “Brrr, wanneer word ik omgehakt, bijbelse Rebecca?”, grijnst hij dan, met een harde, rollende r.
Het is verfrissend dat hij het Evangelie met humor opnieuw levend maakt voor mij. Ik verwachtte cynisme over alle wonderen, maar hij schetst wat hij voor zich ziet. “Na al die genezingen en verkondigingen hingen ze vast met z’n allen op de bank met een lekker wijntje. Dan maakte Johannes een grap over die gekke hoed van die ene Farizeeër en kwam Jezus niet meer bij. Daarna vergaven ze elkaar natuurlijk gauw.” En: “Ik zou ook gaan voor zo’n lekkere voetmassage met veel olie na een drukke werkdag.”
Mijn schaterlach en de Zijne.
Rebecca Schoon is voortrekker van De Hoeftuin, een pioniersplek in Leidsche Rijn, Utrecht, voor mensen die op zoek zijn naar verbinding, verdieping, ontmoeting en bezinning.
Foto: Xander de Rooij
