Deze podcast is te beluisteren via je favoriete podcastaanbieders, zoals Spotify en Apple Podcasts.
Geloven en niet (meer) geloven
Vader en zoon hebben veel met elkaar gemeen. Ze kunnen goed uit hun woorden komen en zijn beide koppig en stellig. Ze gaan regelmatig met elkaar in discussie. Nu hebben ze deze gesprekken opgenomen in een podcast.
Op zijn drieëntwintigste vindt Wout, de vader, zijn geloof. En Ruben, op zijn beurt, verlaat op die leeftijd de kerk. De belangrijkste reden voor Ruben om de kerk te verlaten is een incident, waarbij hij subtiel wordt vervanger als jeugdleider. Hij is er zeker van dat zijn geaardheid hierbij een rol speelde. Hij raakte teleurgesteld en voor het eerst stelde hij vragen bij wat hij nu eigenlijk gelooft.
Oprechtheid en confrontatie
Wat mij enorm aansprak aan de podcast is dat de gesprekken puur en oprecht zijn. Soms heel confronterend. Ze schuwen de meest gedurfde vragen niet. En tegelijk is er een liefde voelbaar die alleen bestaat tussen ouder en kind. Ruben is duidelijk de zoon; opstandig, gefrustreerd, teleurgesteld, maar ook nieuwsgierig en respectvol.
Wout luistert en beantwoordt geduldig de vragen. Hij schrikt niet van de directheid van zijn zoon, maar laat zich ook niet snel vermurwen. In het begin is Wout nog wat stug en weeft in alle antwoorden zijn rotsvaste geloof. Maar Ruben en ook hun gasten maken hem milder, voorzichtiger, losser. Het is ontroerend om mee te leven met het proces waarin ze allebei zachter worden als alles op tafel ligt.
Niemand wil (ver) oordelen, maar echte acceptatie of erkenning is er niet
Terug naar de kerk
Ruben maakt de podcast niet om het geloof van zijn vader in een kwaad daglicht te stellen. Hij wil juist graag dichterbij zijn vader komen te staan en begrijpen waarom mensen geloven. En ook wil hij vertellen waarom hij de kerk verliet. In de podcast gaat Ruben voor het eerst sinds lange tijd weer naar de kerk. Hij ziet er enorm tegenop en slaapt slecht. Het voelt heel dubbel en hij voelt weerstand tijdens de viering. Na afloop bevraagt hij enkele gemeenteleden over homoseksualiteit. Niemand wil (ver) oordelen, maar echte acceptatie of erkenning is er niet. Dat is pijnlijk. Mooi is het gesprek tussen vader en zoon als Ruben rechtstreeks vraagt hoe Wout zou reageren als hij zijn zoon zou zien zoenen met een andere jongen.
Automatisme van bekeren en zenden
Je merkt dat vader Wout zó overtuigd is van wat hij gelooft en het als een opdracht ziet om ervan te getuigen, dat hij wellicht onbewust aldoor aan het zenden is. Zijn overtuiging is dat als je niet gelooft, je de pure vreugde en verlossing moet missen. Het is logisch dat de neiging tot bekeren moeilijk te stoppen is. Daar confronteert Ruben hem mee. En gedurende de afleveringen merk je dat Wout voorzichtiger wordt met zijn woorden. Ze gaan in gesprek met andere kerkverlaters en hij ziet wat ze hebben doorgemaakt, en welk gevoel van schuld, boosheid of verdriet het bij mensen op kan roepen.
De dappere gesprekken tussen vader en zoon zijn een waar voorbeeld van verzoening
Geen zending maar verzoening
Ik ben zelf niet strenggelovig opgevoed. Toch was geloof wel een constante in de opvoeding. Het hoorde er gewoon bij. Mijn ouders hadden geen neiging tot bekeren. Dat hadden ze in Israël en Nes Ammim wel geleerd: geen zending maar verzoening. Het accepteren en omarmen van andermans religie, waarden en normen. Maar in de loop van mijn leven, ook bij het werken in de kerk, ben ik wel veel schuring tegengekomen. In dit tijdperk van lhbtqia+ en emancipatie kun je je ogen niet meer sluiten. Dankzij de dappere gesprekken tussen vader en zoon in deze podcast, groeien ze naar elkaar toe, ondanks hun verschillende overtuigingen. Een waar voorbeeld van verzoening.
