In hun eerste gezamenlijke boek schrijven Gerjanne van Lagen en Christine Stam elkaar brieven over wat hen als christelijke moeders bezighoudt. Moet je elke dag stille tijd houden (en hoe dan?!), wat zijn manieren om tot rust te komen, hoe accepteer je wie je bent en wat leer je je kinderen over God als je zelf ook niet precies weet hoe het zit? Openhartig en met humor wisselen ze herkenbare, dagelijkse beslommeringen af met meer diepgaande hersenspinsels.
Herkenbaarheid
Die herkenbaarheid van het leven met (jonge) kinderen is geruststellend. De vermoeidheid, terwijl hetzelfde gezin je buitengewoon levenslustig maakt, het “eindeloze ritme der dingen”, het zoeken naar een moment voor jezelf. “Ik mis de stilte”, schrijft Van Lagen. “Ik creëer geen momenten van pure stilte, terwijl ik er wel naar verlang.” Precies zulke ontboezemingen zijn louterend. Dat je best weet wat goed is, maar soms ook gewoon te lui, te koppig of onbekwaam bent.
Genadig uitrusten
Gelukkig hoef je het niet alleen te doen. “Je mag genadig even uitrusten”, staat er het derde hoofdstuk. God verkwikt ons met herbergen in de vorm van echte vriendschappen, momenten van onbezorgd genieten en vergeving, ook voor imperfecte moeders.
Niet het perfecte plaatje
Het is kwetsbaar om toe te geven dat je niet alles op een rijtje hebt. En misschien des te meer om te beweren dat het nooit perfect zal zijn. Tegelijkertijd geeft het rust, want je hoeft geen perfectie meer na te streven. Van Lagen haalt Ernst-Jan Pfauth aan, die adviseert om bewust dingen te laten verslonzen om tijd te creëren voor het goede. En Smit schrijft dat het leven zijn seizoenen kent. Wat nu niet lukt, kan later misschien wel.
Taalknutsels
Wie Gerjanne van Lagen al volgt op haar populaire Instagramkanaal, herkent de typerende schrijfstijl van beide vriendinnen. Je moet ervan houden, de korte zinnen, creatieve vervormingen en taalknutsels. “Ganselijk niet, placht mijn pen nu automatisch te schrijven”, staat er dan ineens in een brief. Door de gekozen briefvorm met onderonsjes en persoonlijke beslommeringen, die soms iets bijdragen aan het verhaal en andere keren niet, heb je af en toe het gevoel dat je meer meelezer bent dan onderdeel van het verhaal. Maar andere keren - als het lukt om ongestoord te lezen, zonder om de haverklap ‘mamaaaa’ te horen - voelt het lezen van dit boek bijna als een goede avond bijkletsen met vriendinnen.
