In de podcast 'Kerk en ik' (EO) gaat Elbert Smelt met generatiegenoten, bekende christenen en randkerkelijke mensen in gesprek over de toekomst van de kerk. Ga voor alle afleveringen naar eo.nl/kerkenik.
Ik ben praktisch IN de kerk geboren. Oké, geen zorgen: m’n moeder beviel van mij in een Peruaanse geboortekliniek, maar toch. M’n basisschool in Lima zat in hetzelfde gebouw als onze kerk. Later verhuisde ik vrolijk mee met m’n dominee-vader, heel Nederland rond, langs verschillende pastorieën en bijbehorende kerken. Dus ja, ik en de kerk, wij zijn wel een duo. Misschien ook wel omdat m’n pa nooit een gelegenheid onbenut liet om kapelletjes en kathedralen te bekijken als we op vakantie waren. En die gewoonte heb ik van hem overgenomen.
Een poosje terug belandde ik in de kelder van het gebouw van de Protestantse Kerk Amsterdam, in de binnenstad. Ik was op ’t fietsje gekomen vanuit de Bijlmer om te praten met Maarten Vogelaar. Een ‘vreemde vogel’ die bier brouwt, brood bakt en mensen spreekt bij ‘Gist’, een plek waar het geloof belichaamd wordt, midden in de grote stad.
Ik kwam bij Maarten terecht voor mijn podcast ‘Kerk en Ik’, die ik presenteer bij de EO. Ik kan niet mét en niet zónder de kerk, en daarom speur ik nu al anderhalf seizoen naar de relevantie van de kerk. En dat maken van ‘Kerk en Ik’ brengt mij op vele plekken.
'Ik kan niet mét en niet zónder de kerk'
En hoewel ik meestal zelf de vragen stel, is het deze keer Maarten die míj een goeie vraag stelt: ‘Hoe zit het met je eigen zielzorg?’ ‘Ehm … ja …’ Ik stamel wat en begin over een paar interessante boeken die ik las. En over nog een paar andere die op een stapel liggen, maar dat ik er niet echt aan toe kom nu. En dat liedjes zingen mijn gebedsmomenten zijn. En dat ik veel luister naar podcasts. En dat ik superveel kerken en Godshuizen afstruin. En dat wat ik geloof nogal op de operatietafel ligt. ‘Ja, maar’, begint Maarten, ‘wie en waar is Christus dan voor jou?’
Lang verhaal kort: ik mag een aantal avonden bij Maarten terugkomen. Het begint bij mij te dagen: ik loop als een kip zonder kop uit te zoeken hoe het allemaal zit met God, de kerk, de wereld en m’n wankele geloof. Maar wat nou als ik elke dag probeer te kijken naar Christus? Alsof ik een kaars aansteek in m’n hart.
Weer een paar weken verder heb ik een oud gebed van St. Patrick uit Ierland uit m’n hoofd geleerd (zie onderaan dit artikel). Elke dag gaat m’n wekker om 9.11. Ik ben dan al lang in touw, maar als die wekker gaat zeg ik, waar ik ook ben, wat ik ook aan het doen ben, dat gebed op. Over Christus als een vlam, in m’n hart. Over hoe hij boven, onder en naast mij is. En dus ook alles te maken heeft met m’n dagelijkse beslommeringen.
En afgelopen zomer, al zwervend door Frankrijk met m’n gezin, vielen me de kruisbeelden en kapelletjes langs de weg ineens weer op. Die zie je niet veel bij ons in de drukke Randstad. Misschien dat het daarom hoog tijd werd om een kapelletje in m’n hart te bouwen…
A Celtic Prayer from St. Patrick’s
Christ, as a light illumine and guide me.
Christ, as a shield overshadow me.
Christ under me; Christ over me;
Christ beside me; on my left and my right.
This day be within and without me,
Lowly and meek, yet all powerful.
Be in the heart of each to whom I speak;
In the mouth of each who speaks unto me.
This day be within and without me,
Lowly and meek, yet all powerful.
Christ as a light; Christ as a shield;
Christ beside me on my left and my right.
