Componist en auteur van de song Paul Simon zegt dat 'The sound of silence gaat over het onvermogen van mensen om met elkaar in verbinding te blijven. Herkenbaar?
Het nummer dat in 1964 ontstaat in de badkamer van Paul Simon leek eerst een stille dood te sterven. Het muzikale duo Simon & Garfunkel staat op het punt te stoppen met hun gezamenlijke muzikale avontuur tot het moment dat producer Tom Wilson eigenhandig een ritmesessie toevoegt aan het nummer door het inschakelen van sessiemuzikanten van Bob Dylan. Vanaf dat moment? Gekkenhuis. De song wordt een hit en resoneert tot op de dag van vandaag op een diep level met heel veel mensen. Dit najaar staat de Cyril-remix van het nummer alweer wekenlang in de hoogste regionen van de Top40. De song blijft actueel en krijgt in de steeds veranderende wereld opnieuw zijn eigen kleur.
Niets nieuws onder de zon
Terug naar 1964. Het zijn roerige tijden in de USA, je hoeft maar te denken aan de dodelijke aanslag op het leven van president Robert Kennedy in november 1963 en de talloze straatprotesten tegen de oorlog in Vietnam. De song resoneert met mensen die zich niet langer op hun plaats voelen in de wereld zoals deze op dat moment is. Een oppervlakkige wereld vol televisieschermen, plastic en massaconsumptie. ‘To the neongods we pray’ klinkt het vertwijfeld in het lied.
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never shared.
And no one dared disturb the sound of silence.
And the people bowed and prayed
To the neon god they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the sign said, "The words of the prophets
are written on the subway walls
And tenement halls and whispered in the sounds of silence.
Dovemansoren
In de protestbeweging van de jaren 60 betekent de zinsnede ‘sound of silence’ zoveel als ‘turning a deaf ear’. In onze taal zou ik zeggen: de waarschuwingen zijn aan dovemansoren gericht. De stem van de profeten wordt niet gehoord, dat was toen zo en is misschien helaas ook nu zo.
De song brengt twee mensen in deze periode in ieder geval weer een poosje bij elkaar. De carrière van Paul Simon en Art Garfunkel krijgt door de song een enorme boost. Dat is mooi, al blijft het moeilijk voor beide heren om elkaar te verdragen – de mannen raken het contact regelmatig kwijt. Laten wij (geïnspireerd door de song) elk initiatief waarin mensen elkaar ontmoeten en leren te verstaan toejuichen, zodat de stilte wordt doorbroken en de wijsheid wordt gehoord.