Deze overdenking komt uit de laatste aflevering van 'Petrus in het land' (27 november, KRO-NCRV). De hele aflevering terugkijken? Ga dan naar NPO Start.
‘Op pleintjes zoals deze gebeuren bijzondere dingen. Ik denk dan aan het verhaal uit Lucas 2, waarin twee jonge ouders met het kindje Jezus het tempelplein op komen lopen. Zij ontmoeten Hanna, een oude profetes die al haar hele leven in de tempel heeft doorgebracht. Ze wacht op de messias. En nu komen die twee werelden bij elkaar. De wereld van Hanna en de wereld van de jonge ouders. Nu gaat Gods toekomst open.
Hier bij de kerk ontmoet ik veel ouderen: tijdens de kerkdiensten op zondag, tijdens de koffiemomenten. Die mensen brengen veel tijd door in de kerk. Ze hebben het er goed. Maar soms maken ze zich ook wel zorgen, en vragen ze zich af: ben ik het die het licht uit moet doen?
Ik ontmoet ook andere mensen, mensen zoals de ouders van Jezus bijvoorbeeld. Mensen met een verlangen, een verlangen dat ze zelf misschien niet eens scherp hebben. Een verlangen voor zichzelf, of voor hun kinderen. Maar hoe dat er precies uitziet, hoe dat vorm moet krijgen, dat weten ze eigenlijk niet. En ze hebben ook lang niet altijd tijd, want het leven vraagt al zo veel.
Rond de kerk komen heel verschillende mensen samen. Mensen met andere gedachten, andere wensen en ideeën. Kunnen die elkaar ontmoeten? Kunnen die elkaar verstaan en iets voor elkaar betekenen? Dat geldt ook voor het verhaal van Hanna, de oude vrouw bij de tempel die ondanks haar leeftijd het zicht op God niet verliest. Ze weet dat die altijd anders is dan verwacht. En die jonge ouders, die in de traditie een veilig startpunt voor hun kindje zoeken. Ze ontmoeten elkaar, verschillend als ze zijn, en dan gaat Gods toekomst open.
Het valt natuurlijk niet echt mee om elkaar te verstaan als je zo verschillend bent. Maar het kan wel, als je over je eigen muren heen durft te kijken. Als je je eigen perspectief wat los durft te laten of durft te verbreden. Daarom is het goed dat we hier een kerkplein hebben, met open muurtjes en bankjes. Om de tijd te nemen voor elkaar. Om elkaar te ontmoeten en zo Gods toekomst open te laten gaan.’
