Ben jíj christelijk? Ik zie het haar denken, de moeder van het meisje op wie mijn zoon verliefd is. We staan op het schoolplein. Het is weer zo’n ongemakkelijk moment. Ze probeert haar gezicht in de plooi te houden, maar ik zie verbazing, argwaan, teleurstelling. En ik vul in wat ze denkt. Durf ik haar iets te vertellen over mijn diepste zelf?
Ook op de pioniersplek zie ik deze blik regelmatig. Een vader bij de spelinloop die niet weet dat De Hoeftuin een christelijk initiatief is. Of een moeder op de Zindag die over het woord ‘bijbelverhaal’ heen heeft gelezen. Ze kijken me dan aan alsof ze hierheen gelokt zijn om bekeerd te worden, het hol van de leeuw in.
In de blik van deze moeder lees ik verbazing: ‘Jíj hoort dus niet bij onze groep vrijdenkende, creatieve mensen! Je gelooft in God en Jezus, hoe wereldvreemd is dát?’ Maar ook argwaan: ‘Christenen willen anderen bekeren, daar ben ik niet van gediend!’ En teleurstelling: ‘De kerk dwingt mensen tot bepaalde gedachten, jij conformeert je, bah.’
Ik leer steeds beter om mezelf te blijven, hoewel het spannend blijft. Het enige wat ik kan doen, is mijn eigen verhaal vertellen en de rest bij de ander laten. Bekeren is niks voor mij. Maar in een andere rol dan pionier voel ik me plots zo naakt.
Want het is voor mij iets wezenlijks. Mijn weg is zoekend, vragend, open. Ik leer op die weg over compassie, over dat elk mens er mag zijn, over de Liefde, over vergeving. Ik danste en zong mijn belijdenis: “De liefde die ik heb geleefd, zijt Gij. De droom die ik geweten heb, zijt Gij. Van U de stilte die na woorden komt. Van U de zeeën en de dorst naar U.” (Oosterhuis)
Er zijn genoeg uitzonderingen. Dan vindt een uitgeputte moeder het tof dat de kerk er ook simpelweg wil zijn voor de wijk, zonder een boodschap. Of voelt iemand die gescheiden is zich ineens gezien en is hij verrast dat dit uit christelijke hoek komt.
Op het schoolplein zuchten we beiden opgelucht als we worden onderbroken door een krijsend kind. De moeder komt er niet meer op terug. Ach, ik hoef niet elke dag in mijn nakie te staan.
Foto: Xander de Rooij
