Dat je denkt, hóe dan?
Hóe ploeter ik mij een
béétje fatsoenlijk door
het leven heen? Soms
voelt het alsof je door de
modder loopt, het zuigt
zich vast aan je laarzen
en iedere stap is zwaar,
zó zwaar. Je glibbert en
glijdt, gaat onderuit, loopt
vast, er lijkt geen einde
aan te komen.
En dán ineens, je was de
moed al bijna verloren,
onverwacht een
mooi doorkijkje, hoop gloort.
Een glimp van toekomst,
iets veelbelovends, dáár.
Met hernieuwde energie
ga je verder, en je bent
blij met weer, even, vaste
grond onder de voeten.
---
Anne van Rheede-de Weerd bracht naar aanleiding van het overlijden van haar vader een dichtbundel uit: 'Want jouw liefde blijft - Over levenslust en stervenskunst en hoe dat wordt doorgegeven'.
