Ze kreeg een telefoontje uit Myanmar. “Kun je me helpen? Alsjeblieft, zorg dat ik paracetamol krijg voor mijn kind. Verder vraag ik niets, maar ze heeft pijn en ik heb helemaal niets wat ik voor haar kan doen.”
Noodkreet
Het is een noodkreet uit de beboste heuvels van het Aziatische land. Door de burgeroorlog is er aan alles gebrek. De noodkreet was bij haar terechtgekomen: een van onze mensen, zelf gevlucht vanuit Myanmar en bij ons veilig onder dak gekomen.
Junglepaadjes
Ze had zich in allerlei bochten gewrongen om via via geld te geven en een doosje paracetamol te laten transporteren over de smalle junglepaadjes. Ze had het uitgerekend: vier dagen zou het duren. Op de vijfde dag probeerde ze haar vriendin in Myanmar te bellen. Ze kreeg iemand anders aan de lijn. “Het hoeft niet meer.”
Soms is de waarheid gruwelijk en kun je niets beginnen
Benzine
Het bericht kwam binnen als een donderslag bij heldere hemel. De vriendin was met haar kind op weg gegaan naar de stad. Ze zaten in een busje. Dat werd gestopt door de soldaten. Er stonden drie auto’s achter elkaar. De benzine uit de voorste auto goten ze over alle drie de auto’s. Niemand mocht uitstappen. Toen staken ze de benzine aan.
Gruwelijke waarheid
Met wanhopige ogen kijkt de Myanmarese me aan. “Het is geen verhaal, Esther. Het is waar en het is nu. Het is mijn vriendin en ze wilde paracetamol. En nu is ze dood.”
Soms kun je iets doen aan pijn en verdriet. Soms is de waarheid gruwelijk en kun je niets beginnen. Geen paracetamol ter wereld die dit verzacht. Meebidden en meehuilen, dat is het enige wat kan. En dat hebben we gedaan. Nederland en Myanmar, het kwam dicht bij elkaar.
Ik denk dat het een van de belangrijkste dingen is die we voor vluchtelingen kunnen doen: hun de kans geven hun verdriet te delen, dat samen met hen uithouden, en het bij God brengen.
