Tot voor kort was Wouter de geliefde dominee van een baptistengemeente. Vroeger had ik dit dan ook niet voor mogelijk gehouden. Jarenlang was ik een protestantse dorpsdominee in Friesland, en een aantal jaren daarvan zat ik in het landelijk kerkbestuur. Baptisten en protestanten mengden zich niet in die dagen.
Er is een kerkelijk verschil: baptisten dopen alleen volwassenen, protestanten dopen ook kinderen. Verder zijn er cultuurverschillen. Protestanten hebben oude kerken en orgels, en de predikanten dragen toga’s met liturgische kleuren. Baptisten bouwen een bedrijfspand om tot kerkzaal, zingen met een band en hun dominees dragen een colbert.
Natuurlijk was ik benieuwd hoe het allemaal zo gekomen was. Ik ken Wouter als een vroom en vrolijk mens, en een fijne collega. En zijn nieuwe gemeente ken ik als een gemeente die openstaat voor nieuwe vormen van kerk-zijn die jongeren aanspreken.
In de bevestigingsdienst kreeg Sietske (17) het woord. Zij is actief jeugdlid van de gemeente en al jaren gitaarleerling van Wouter, die behalve dominee ook gitaarleraar is. Het blijken de jongeren uit zijn nieuwe gemeente die het allemaal in gang gezet hebben.
‘Wêrom wurdt Wouter net dûmny by ús?’, hadden zijn gitaarleerlingen in het dorp zich afgevraagd. De gemeente was al een poos op zoek naar een herder en de jongeren wilden wel een dominee met humor, een staartje in het haar, die een waterscooter heeft en nog een goede gitarist is ook.
“Een elastiekje maakt de verbinding tussen blijven wie hij is, en worden waartoe hij geroepen is"
Van het een kwam het ander. Wat bedoeld was als grap, bleek een zaad dat door hen gezaaid was. Een van de moeders van de jongeren zat in de beroepingscommissie en vroeg wat kerkenraad en gemeente ervan zouden denken. En Wouter zelf is vervolgens in gebed gegaan en raakte ervan overtuigd dat hij zich echt geroepen zou voelen, als hij gevraagd werd.
Vervolgens is toestemming gevraagd aan de bevoegde kerkelijke autoriteiten, en de rest is geschiedenis. Het zal nog even wennen zijn voor Wouter: voorganger zijn in een kerk met al die oude tradities. Zoals een klassiek liedboek en vele liturgische gebruiken.
Maar zijn jongeren willen hem helpen. Sietske, die hem toesprak, had alvast een passend cadeau. Zij gaf hem een rood elastiekje. Op eenvoudige wijze maakte zij voor haar nieuwe voorganger een verbinding. Tussen blijven wie hij is, en worden waartoe hij geroepen is.
“Jij gaat, Wouter, geen toga dragen, en dus ook geen stola’s in de kleuren van het kerkelijk jaar. Jij draagt wel een elastiek om het staartje in jouw haar. Vandaag, in een bevestigingsdienst, is de liturgische kleur rood. Deze rode mag je nu omdoen. Haarelastieken in de overige liturgische kleuren doe ik hierbij.”
Zo is Wouter aan zijn nieuwe roeping begonnen. Onder de koffie vertrouwde een oud-baptistengemeentelid me toe: “Hij blijft bij dezelfde baas.”
