Trix Vahl woont met haar man en drie zonen op een zorgboerderij in Noordoost Friesland. Ze is vaak in de groentetuin te vinden. Of ze zit met haar neus in de boeken, want ze studeert theologie. Haar leven bestaat uit wroeten in de grond en wroeten in de Bijbel. In beide liggen schatten verborgen.
In haar columns neemt ze je mee in haar leven als moeder, als boerin, als mens en knoopt ze het leven van alledag aan woorden uit de Bijbel.
We staan aan de rand van het weiland, een kennis en ik. De avond valt, de zon staat al wat lager. Een mooie schittering valt over het land. We kijken uit over de groentetuin. Nog vol belofte, met het gezaaide zaad dat op ontkiemen staat. Als je je ogen een beetje dichtknijpt, dan zie je het voor je. Rijen vol dikke kolen. Handen vol knapperige sla. Bedden vol groene overvloed.
Voedsel en leven delen
De vergezichten van een rijke oogst maken me enthousiast. Ik vertel de man over de plannen. “Hier komt een sociale voedseltuin. Hier komen mensen boodschappen doen in het weiland. Of je nu veel of weinig te makken hebt, iedereen is welkom.” Ik draaf door. “We gaan hier niet alleen groente oogsten maar ook de vruchten plukken van samen werken in de tuin. Hier delen we niet alleen voedsel, maar ook het leven.” Ik zie het levendig voor me.
Schattig
“Hmm”, klinkt het naast me. “Kan dit nou de wereld voeden?” Ik hoor een schampere ondertoon. Ik sta weer met beide benen op de grond. Mijn dromen vallen klaarblijkelijk niet in vruchtbare aarde. “Dit stukje land, de wereld? Dat lijkt me sterk”, antwoord ik ad rem. We grinniken. Al is het niet echt van harte. Ik begrijp natuurlijk maar al te goed dat de beste man naast mij zijn vraagtekens zet bij deze vorm van lokale landbouw. Zelf je eten komen oogsten bij een boerderij om de hoek. Schattig en vooral doen, maar wat voegt het toe?
Hoopvol gebed
Ja, wat voegt het toe? Die vraag gonst nog dagen na in mijn hoofd. Wereldwijd raken grote delen van de landbouwgrond uitgeput. Lijden miljoenen mensen honger. En holt de biodiversiteit rap achteruit. De voedseltuin en al mijn dromen gaan dat niet oplossen. En toch, toch geloof ik heilig in wat ik doe. Toch sta ik elke dag op om aan de slag te gaan. Niet omdat ik de wereld ga redden, dat kan geen mens. Maar omdat ik geloof dat ooit Gods koninkrijk ten volle aanbreekt. Een koninkrijk waar overvloed is voor al het leven. In die hoop ploeter ik door. Elk gezaaid zaadje, elk geplant plantje en elke gevoede mond is een hoopvol gebed. Een gebed om de toekomst van God.
