Lang geleden was ik lid van een kerk waar het kruis een centrale plek had. Het hing hoog tegen de wand, recht achter het podium, zichtbaar voor iedereen. Toen we verhuisden naar een nieuw gebouw met een grote raampartij achter het podium, was er ineens geen plek meer voor het kruis. Praktisch gezien dan. Want theologisch – daar waren we het over eens – hoorde het daar nog altijd thuis. Uiteindelijk besloten we om het kruis boven de deur naar de hal te hangen. Zo liep je er elke zondag onderdoor – bij binnenkomst én bij vertrek. Een mooi symbool, vonden we.
Sing-in
Een paar weken later, tijdens een sing-in op een zondagavond, gebeurde er iets bijzonders. We zongen een lied over genade. Alle ogen waren, zoals gebruikelijk, gericht op het podium: de zanggroep, de band, de beamer. Tot een van de zangers plots iets onverwachts vroeg: ‘Zullen we ons allemaal omdraaien? Kijk niet naar de band maar naar het kruis.’
Alle aanwezigen draaiden zich om. Plots geen show, geen frontlicht, geen performance. Alleen een ruimte vol mensen die stilstonden, stil waren, met hun blik op het kruis dat daar onopvallend tegen de achterwand boven de deur hing. Dat moment ben ik nooit vergeten. Het kruis schreeuwde niet. Het hing daar alleen maar. Stil. Aanwezig. Echt.
En ik denk dat dát is wat me zo raakte. We houden van woorden, van duiding, van uitleg en richting. We houden ook van muziek, van beleving, van meedoen. Maar misschien zijn we bang voor wat het kruis écht van ons vraagt — overgave, gebrokenheid, genade. Het vraagt niet om aandacht, maar om erkenning. Het wil niet centraal staan in onze show, maar in ons hart.
Het kruis vergeten
Ik denk dat het goed is om niet alleen in deze aanloop naar Pasen, maar juist in ons dagelijks leven regelmatig stil te staan bij het kruis. Niet omdat het kruis anders vergeten wordt, maar omdat wij anders vergeten te kijken. We zetten hem in ons kerkgebouw, verwerken hem in onze logo’s, op onze website en we printen hem op flyers. Maar wanneer staan we er nog echt bij stil?
Misschien moeten we – letterlijk of figuurlijk – opnieuw leren om ons om te draaien. Om onze rug naar vandaag te keren en onze ogen te richten op wat er al die tijd al daar was. Het kruis. Zwijgend. Maar waarachtig.
Mijn toekomst
Sinds die ene sing-in is er iets bij mij veranderd. Ik kon die kerk niet meer uitlopen zonder mijn blik even omhoog te richten. Daar boven de deur, op die plek waar het bijna ongemerkt hing, zag ik het kruis. En elke keer fluisterde iets in mij: daar hing mijn Redder – voor mij. Het was geen groot gebed, geen theologisch statement. Alleen een moment van erkenning, van dankbaarheid. Soms met een brok in mijn keel, soms met een stille glimlach. Maar altijd met verwondering dat Hij dáár hing, zodat ik híér mag gaan. In de wetenschap dat dat kruis uit het verleden alles zegt over mijn toekomst.
Beeld: Nienke van Denderen
