Het oude karakteristieke traporgeltje wordt bespeeld door William, onze toetsenist. Ooit gevonden op een rommelmarkt en te geinig om niet mee te nemen. Door het kofferformaat kun je het gemakkelijk vervoeren. Wanneer je het inklapt, hou je een grote houten koffer over. Zo reist het nu met regelmaat mee met mijn band, maar vroeger werd het meegenomen de straten op om te evangeliseren, om het geloofslied te laten klinken.
Gereformeerde hometrainer
Zodra William het uitklapt op het podium moet ik er altijd even achter gaan zitten. Dan blijkt keer op keer dat van de vele orgellessen die ik als klein jochie heb gehad weinig is overgebleven. Steeds weer speel ik hetzelfde stukje van het bekende lied ‘Als een hert dat verlangt naar water’. Omdat ik niets anders kan. En met een kleine knipoog naar dit oude instrument dat zich door flink doortrappen vult met lucht. Het werd daarom in de volksmond namelijk ook wel het ‘hijgend hert’ genoemd. Maar er waren nog meer mooie bijnamen voor, zoals ‘de psalmenpomp’, ‘de hallelujacommode’ en, deze vind ik de mooiste, ‘de gereformeerde hometrainer’.
Niet zonder adem
Ondertussen vult dat kleine donkerbruine orgeltje op het podium me ook altijd met een diep besef. Vroeger werd het gebruikt om op straat te evangeliseren. Vandaag de dag gebruiken wij het in theaters om mensen iets van God te laten ervaren. Maar het zit ‘m niet in het orgeltje zelf. Het orgeltje leeft namelijk van adem. Zonder lucht in de balgen blijft het stil. Net als dat orgeltje hebben wij Gods adem nodig om te leven. Zijn Geest blaast in ons, geeft ons kracht om te zingen, te spreken, te geloven. Zonder die adem zijn we alleen maar een stil instrument, een leeg omhulsel.
Leeggelopen
Het is altijd aanlokkelijk om even heel hard met je vingers op de toetsen te trappen. Je hoort het volume stijgen, de balgen op spanning komen. Maar net zo vlot als de spanning toeneemt, loopt deze af als je stopt met pompen. Binnen enkele seconden sterven de klanken weg. Soms voelen we ons leeggelopen, net als de balgen van het orgeltje. Misschien kennen we periodes waarin het geloof niet meer klinkt zoals vroeger. Waarin we ons afvragen of de muziek ooit nog terugkomt. Maar dan is daar die zachte adem – een gebed, een lied, een onverwachte aanraking van Gods aanwezigheid – en we merken dat de toon weer klinkt.
BIijven spelen
Het trapharmonium leeft alleen als iemand het bespeelt. Zo is het ook met ons geloof. We hebben Gods Geest nodig om de balgen te vullen. En daarnaast hebben we elkaar nodig om de lofzang gaande te houden.
Laten we ons vullen met zijn adem. En laten we elkaar helpen om te blijven spelen. Zelfs als de tonen soms zwak of aarzelend klinken. Juist dan mogen we zingen:
Als een liefdeslied is hier mijn leven
Een melodie van vreugde en pijn
En ik bid U Heer, dat heel mijn leven
Een symfonie voor U mag zijn*
*Opwekking 753: Symfonie – Stichting Opwekking/Marcel Zimmer
