Met eigen matjes, dikke sweaters en kussens kwamen ze binnen: ruim driehonderd studenten, op een maandagavond in de Janskerk in Utrecht. Als onderdeel van de Wellbeing Weeks organiseerden de Universiteit Utrecht en het Studentenpastoraat een ligconcert.
De muziek kwam van pianist/organist Laurens de Man en trompettist Gidon Nunes Vaz, die centraal in het hoogkoor hun instrumenten bespeelden. Rondom hen lagen studenten verspreid over het koor en het schip van de kerk: stil, luisterend, dromend. Ik stond achterin en keek naar voren. Het beeld raakte me: zoveel jonge mensen, die midden in hun hectische leven een plek zoeken om stil te zijn en te luisteren naar muziek. De meesten zijn waarschijnlijk nog nooit in een kerk geweest, maar nu kijken ze allemaal naar dezelfde prachtig verlichte gewelven.
Nieuwsgierig naar betekenis
Door zo’n ligconcert in de Janskerk wordt de afstand tot de kerk voor studenten verkleind. “Is hier echt élke zondag een dienst?” vroeg een student na afloop. “En wat doen jullie daar dan?” Er ontstond een kort gesprek, letterlijk op de drempel van het kerkgebouw, over wat mensen hier zoeken: inspiratie, verstilling, samenzijn, hoop … God. Momenten als deze – ongedwongen ontmoetingen tussen de wereld van het studentenleven en die van de kerk – zijn wat het studentenpastoraat voor mij typeert.
Trage vragen
Als studentenpastor zie ik van dichtbij een nieuwsgierigheid onder studenten. Ze komen in eerste instantie met vragen over (studie)keuzes, relaties, grenzen, verlies en het nastreven van dromen. In onze gesprekken probeer ik de behoefte of vraag ‘achter de vraag’ op het spoor te komen. Dan gaat het vaak over hoe je moed houdt als je tegenslag ervaart. Of over hoe je trouw blijft aan jezelf in een overweldigende wereld. Dit zijn geen snelle, Googlebare vragen. Het zijn trage (levens)vragen die verlangen naar ruimte.
Behoefte
De behoefte aan rust, overzicht en hoop is groot. De mentale gezondheid van studenten staat al jaren onder druk. In het dagelijks leven is er zelden ruimte voor reflectie. Studiepunten halen, een sociaal leven onderhouden, maatschappelijk betrokken zijn én goed voor jezelf blijven zorgen, eisen alle aandacht. Binnen die dynamiek blijft er vaak weinig ruimte over voor wat traag gaat: zinzoeken, zelfinzicht, verdieping en kwetsbare ontmoetingen. Ik geloof dat studenten juist díe dimensies hard nodig hebben.
Beschikbaar zijn voor alle studenten
Het studentenpastoraat, ook in veel andere steden, wil ruimte creëren voor de grote vragen. We willen een stukje meelopen met studenten: pastoraal aanwezig zijn. Dit doen we door groepsgesprekken, trainingen, individuele begeleiding en diverse samenwerkingen met andere initiatieven. ‘Hoe kunnen we vanuit de kerk beschikbaar zijn voor álle studenten?’ is een vraag die ons bezighoudt. Studentenpastores vormen een uniek schakelpunt tussen de persoonlijke zin-zoektocht van studenten, christelijke zingeving en het kerkelijke. Niet om een boodschap op te dringen maar om te luisteren, te begeleiden en ruimte te maken voor dat wat niet altijd direct zichtbaar is maar wezenlijk onderdeel van ons mens-zijn.
Collectieve ervaring
Het ligconcert in de Janskerk was geen expliciet religieuze bijeenkomst. Het was wel een collectieve ervaring van stilte, van samenzijn, van iets wat verder reikt dan het alledaagse. Het was, ook voor mij, een herinnering dat we allemaal verlangen naar ruimte, gedragenheid, verbondenheid en verdieping. Ik vind het een zegen en groot voorrecht om deze dingen, vanuit de Protestantse Kerk, als studentenpastor te kunnen doen.
Beeld: Nienke van Denderen (Jorn)/ Jorn den Hertog
