Een student stuurde me een bericht waarin hij zijn angst voor wat komen gaat onder woorden bracht. Hij maakt zich veel zorgen over onder meer het klimaat en de verschrikkelijke oorlogen. Hij slaapt slecht en vindt het lastig om motivatie te vinden voor studeren. ‘Kan ik hier eens met jou over doorpraten?’
Geen wondermiddel
Een paar dagen later liepen we samen over de Singel in Utrecht. Ik heb helaas geen grote antwoorden of een wondermiddel dat de zorgen wegneemt. Het is dus niet zo dat deze student zich na onze ontmoeting weer goed, vrij van angst en in balans voelt. Wat ik wél kan doen is aanwezig zijn en blijven meelopen met deze student. Ik heb elke week telefonisch contact met deze student, en er is psychologische hulp beschikbaar.
Ook ik maak me zorgen, en fluister soms onder tranen ‘God, waar bent U?’
'God, waar bent U?’
Om eerlijk te zijn: ik herken de moedeloosheid, de ervaring van wanhoop als het gaat om al die verschillende crises. Ook ik maak me zorgen, en fluister soms onder tranen ‘God, waar bent U?’ Ik wil graag positiviteit tonen, hoopvol de toekomst tegemoet gaan, maar dat is niet altijd gemakkelijk. Hoe vind ik de moed en kracht om het vol te houden, om het ongemak te verdragen? Wat betekent hoop midden in de moedeloosheid van het leven?
Het uithouden
Theoloog en schrijver Brian McLaren, dit jaar een van de sprekers op Graceland Festival, schrijft in ‘Life after doom’ over de ecologische crisis en hoe veel (jonge) mensen hopeloosheid ervaren. McLaren heeft het over ‘showing up’ – want vaak is dat het enige wat we kunnen doen in ontregelende situaties. Ongeacht of het goed komt of niet, ervoor kiezen om betrokken te zijn en aanwezig te blijven. Het uithouden, zonder eraan onderdoor te gaan. Dit leven kunnen en hoeven we niet alleen te doen. Ik geloof dat God wil helpen in het uithouden van het ongemak, dat Hij mij én de studenten die ik ontmoet een levenshouding wil leren die zich kenmerkt door ‘showing up’, verschijnen – aanwezig zijn.
Ik hoop steeds weer de moed te ontvangen om aanwezig te blijven.
Aanwezig blijven
De laatste tijd moet ik vaak denken aan een gebed van de trappistenmonnik Thomas Merton, de tekst staat hieronder. Ik bid deze woorden mee: dat het verlangen om God te volgen mij mag dragen in het uithouden van zwaarte en onzekerheid. Ik hoop steeds weer de moed te ontvangen om aanwezig te blijven. Om mijn eigen onmacht te omarmen en ruimte te bieden voor de verhalen van de studenten. Om betrokken te blijven en te leren leven alsof de liefde al gewonnen heeft.
Heer, mijn God
Ik weet niet waar ik heen ga.
Ik ken de weg niet die voor me ligt.
Ik kan niet met zekerheid zeggen
waar hij zal eindigen.
Ook ken ik mezelf niet echt,
en als ik denk dat ik Uw wil volg,
dan betekent dit nog niet
dat ik dat ook werkelijk doe.
Maar ik geloof dat het verlangen om U te behagen
U in feite ook behaagt.
En ik hoop in dat verlangen te leven
bij alles wat ik doe.
Ik hoop nooit iets te doen zonder dat verlangen.
Als ik dit doe dan weet ik
dat U mij zult leiden langs het rechte pad,
hoewel ik er misschien niets van begrijp.
Daarom zal ik altijd op U vertrouwen,
ook al lijk ik verloren en in de schaduw van de dood.
Ik zal niet bang zijn
want U bent steeds bij mij,
en U zult mij nooit aan mijn lot overlaten
om mijn gevaren alleen te doorstaan.
(Gebed uit ‘Overdenkingen in Eenzaamheid’, p.81, vertaling van ’Thoughts in Solitude’)
