Net verhuisd naar een ander dorp was ik samen met mijn vrouw opgewekt op zoek naar een nieuwe school voor onze vier kinderen. 'Dat schooltje daar in het bos’ leek ons wel wat, vooral ook omdat het een christelijke basisschool was. En al waren we toen niet heel actief met het geloof bezig, een beetje basiskennis kon nooit kwaad toch? We maakten een afspraak, en na de rondleiding hadden we nog een gesprekje met de vlotte directrice. ‘Wat doen jullie hier op school precies aan christelijke vorming?’ vroeg ik, kennelijk wat naïef. ‘Oh’, lachte ze schamper, ‘maak je daar maar geen zorgen om hoor, daar doen we helemaal niks aan.’ Later begreep ik dat ze nog wel iets met kerstversiering en een oecumenische paashaas deden, maar dat heeft niet zo heel veel met christelijk onderwijs te maken.
Dwangmatige secularisatiegolf
Nu hoeft niemand van mij iets te geloven, maar als je pretendeert een christelijke school te zijn, dan moet je daar wel iets mee, lijkt mij. Want wat is een bakkerij waar ze wel groenten hebben liggen maar geen brood?
Helaas staat die basisschool uit ons dorp voor iets dat overal te zien is in ons land. De kennis over de Bijbel, de samenhang en schoonheid van de verhalen en de onderliggende boodschap is volledig weggeslagen door een dwangmatige secularisatiegolf die de afgelopen decennia over Nederland is gespoeld. Alles wat maar iets met het christendom te maken had, moest worden weggepoetst en genegeerd.
Te veel vragen
Die golf was misschien ook wel nodig om na de Tweede Wereldoorlog onze maatschappij te vernieuwen, te herijken, opnieuw in te richten. Want er waren te veel vragen die niet allemaal beantwoord konden worden binnen een dogmatische bijbeluitleg en een voor buitenstaanders gesloten kerk. Met als gevolg dat kerken leegliepen en het christelijke kind met het badwater werd weggegooid. Dat sommige gemeenten uit paniek het antwoord zochten in ‘het maakt allemaal niet uit zolang we maar samen in de kerk zijn’ heeft daar ook niet bij geholpen.
Want juist een zeilschip dat uit koers ligt, met wapperende zeilen en een onrustige bemanning, moet overstag en weer op zoek gaan naar de wind, want dat is zijn kracht en bestaansrecht. En dus juist in deze tijd moeten christenen zich uitspreken voor die Bijbel en niet bang zijn om geridiculiseerd of genegeerd te worden. Spreek je uit, lees die Bijbel en schuw vooral het gesprek niet, want daarin zit de kracht en de heerlijkheid, om er maar eens een Bijbelse tekst in te gooien.
Op de wind
Ik zie dat gelukkig ook gebeuren tijdens maar vooral ook na mijn voorstellingen en lezingen. Daar waar het verhaal wordt gelezen en verteld, ontstaat iets wat met geen pen te beschrijven is. Want het christendom vaart op de wind uit die Bijbel, en dat is het Woord. En dat Woord kan wel tegen een stootje. Die Bijbel hoort zeker op een christelijke school, want zonder die verhalen ben je een bakker zonder brood en een zeilschip zonder wind.
Dit najaar staat Bas Ragas nog in heel Nederland op de planken met zijn theatervoorstelling 'In Godsnaam'. Kijk hier voor meer informatie en tickets.
