Toen Jezus hem riep, liet Petrus zijn netten meteen liggen. Welke keuzes maken gelovigen van nu in hun dagelijks leven? Tineke Verweij (56) poetste samen met haar man ‘struikelstenen’ in haar woonplaats Gouda, zodat “de namen voortleven”.
Hoe kwam je ertoe om dit te gaan doen?
“In de zondagsbrief van mijn kerk stond een oproepje. Er liggen 298 struikelstenen (Stolpersteine) in Gouda, op 81 plekken. Ze zitten in de stoepen voor de huizen van Joden die verdreven en vermoord zijn. We kunnen daar niets meer aan veranderen, maar we kunnen ervoor zorgen dat de namen voortleven en de stenen er mooi bij liggen.”
‘Veel mensen hadden de stenen nog niet eerder gezien’
Wat betekende dit concreet?
“De eerste poetsdag was tijdens de Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust op 27 januari, de tweede vlak voor 4 en 5 mei. We begonnen met een sopje en een borstel om de stenen schoon te maken. Daarna maakten we ze glimmend. De eerste dag poetsten we 18 stenen op één plek, daar stond vroeger een bejaardentehuis. Erg confronterend, al die mensen die op hoge leeftijd nog zijn weggevoerd.”
Hoe reageerden mensen die langsliepen?
“We kregen overwegend positieve reacties. Blijkbaar lopen veel mensen gedachteloos voorbij aan de stenen. Velen hadden ze nog niet eerder gezien. We hadden daardoor best leuke gesprekjes.”
‘We kunnen zorgen dat de namen voortleven’
Wat bracht het je?
“Ik zie de stenen nu bewuster. Sommige mogen trouwens best weer gepoetst worden, misschien moeten we dit jaarlijks doen. Ik doe dan zeker weer mee. Het is niet veel moeite en ik vind het fijn als ik de wereld een beetje beter kan maken. Dat zit vaak in kleine dingen: kaartjes schrijven naar mensen die alleen zijn, mensen op straat een handje helpen als het nodig is. Ik voel me vaak machteloos omdat er zoveel te doen is. Maar ik bedenk dan dat alle kleine beetjes helpen.”
Tekst: Janet van Dijk | Foto: Xander de Rooij
