#Column

Tweede Kamerlid Carla Dik-Faber gaat een ochtend mee met straatpastor Hanna, tijdens haar ronde door Amsterdam. Gewapend met koffie, brood en pasta-pesto, maken ze een ronde langs de dak- en thuislozen in de stad.

Vandaag vieren we het avondmaal. Ik kijk de feestelijk gedekte tafel rond en zie de mensen zitten. Chinees, Iraans, Duits, Syrisch, Arubaans, Keniaans en nog veel meer. Ik word er blij van, want zo hoort het volgens mij te zijn.

U had mij moeten zien zondagochtend. Dekbed tot aan de kin, ontbijt met koffie op het nachtkastje, liedboek in de aanslag - wij doen mee aan de kerkdienst vanuit Franeker op Omrop Fryslân.

Ik ben erg voor wederkerigheid. En gelijkheid. Dat roep ik altijd in onze multiculturele gemeenschap. De een preekt, de ander kookt of maakt muziek. Het is misschien anders, maar evenveel waard.

Preken over vluchtelingen in een setting waar veel vluchtelingen zijn. Dat is spannend. Toch waag ik het erop.

"Ben jíj christelijk? Ik zie het haar denken, de moeder van het meisje op wie mijn zoon verliefd is." Rebecca Schoon, voortrekker van pioniersplek De Hoeftuin in Utrecht, leert steeds meer om zichzelf te blijven als mensen verbaasd zijn over haar geloof. Maar het blijft spannend.

“Kreeg jij vroeger in de derde klas ook zo’n lelijke bijbel met plastic kaft? Wij rookten sjekkies van die flinterdunne blaadjes.” Mijn mond valt open. Mijn vriend leert me met nieuwe ogen kijken. Hij vertegenwoordigt de massa die de Bijbel ongeveer twee keer in zijn leven opengeslagen heeft. Hij is de doelgroep van de Hoeftuin: een rand- of buitenkerkelijke, zoals dat wat aanmatigend heet.

De nascholing voor predikanten waar ik onlangs was, begon met een uitgebreide kennismaking. Op de grond lagen papieren met een woord erop. ‘Ga eens staan bij het woord dat het beste past bij wat je aan het doen bent’, luidde de vraag. En, met weer andere woorden op A4’tjes: ‘Waar besteed je de meeste tijd aan in je werk?’ Of: ‘Hoe groot is jouw gemeente?’

Ze is een beetje vroeg voor de kinderclub vandaag. Ze schuift naast me op de bank. “Wat wil je doen?” vraag ik, denkend dat ze vast een spelletje wil doen.