Karin van den Broeke is namens Nederland afgevaardigd naar de assemblee in Karlsruhe. Ze neemt deel als lid van het centraal comité van de Wereldraad van Kerken en is bij veel belangrijke vergaderingen aanwezig. Voorafgaand aan haar vertrek legde ze uit wat deze bijzondere christelijke bijeenkomst, die deelnemers uit de hele wereld samenbrengt, inhoudt.
Zichtbaar in de wereld
Van den Broeke: "De Wereldraad van Kerken is een koepel van kerkgenootschappen uit de hele wereld, en is in 1948 in ons eigen land opgericht. Na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog wilden kerkgenootschappen gezamenlijk duidelijk maken dat oorlog niet bij de kerk past, en samen onze eenheid als lichaam van Christus meer zichtbaar maken in de wereld."
"Na de start waren vooral westerse kerken lid, maar in de jaren daarna sloten steeds meer kerken van het zuidelijk halfrond zich aan. Begin jaren zestig kwamen ook de oosters-orthodoxe kerken erbij. In de periode van het IJzeren Gordijn was dat een manier om een brug te slaan tussen Oost en West, een belangrijk moment in de wereldgeschiedenis. De Wereldraad is een steeds belangrijkere rol gaan spelen op het wereldtoneel, ook op politiek gebied en is bijvoorbeeld een belangrijke gesprekspartner voor de Verenigde Naties."
Dominee Karin van den Broeke (rechts) aan het woord tijdens een plenaire bijeenkomst van de assemblee in Karlsruhe
Bijzondere vergadering
"Elke 7 à 8 jaar komen de 750 afgevaardigden van de verschillende lidkerken van de Wereldraad bij elkaar tijdens een assemblee. Deze bijzondere vergadering wordt iedere keer op een ander continent georganiseerd. Deze keer is dat in Europa, in het Duitse Karlsruhe. Zelf ben ik sinds 2013 voorzitter van het centraal comité, het bestuur van de Wereldraad. Tijdens de Assemblee nemen we belangrijke beleidsbeslissingen over grote thema's binnen de kerk. Naast de vergaderingen zijn er ook elke dag gezamenlijke vieringen, bijbelstudies in groepen en plenaire bijeenkomsten over grote globale thema's als bijvoorbeeld klimaat. En we zingen heel veel samen!"
Eén in Christus
"Ik verheug me altijd enorm op de vergaderingen, want we gaan over zoveel verschillende onderwerpen samen in gesprek. Ook al is het geen formeel agendapunt, de oorlog in Oekraïne zal de gemoederen waarschijnlijk flink bezighouden tijdens deze assemblee."
"In de Wereldraad is iedereen volstrekt gelijkwaardig, maar natuurlijk zijn er cultuurverschillen. Aziaten en Europeanen hebben bijvoorbeeld een volstrekt verschillende manier van afstemmen. Het is goed om dat te ervaren in de praktijk. Je bent immers samen het lichaam van Christus. De veelkleurigheid die je hier ervaart, is zo mooi. Ik kom er altijd vrolijk vandaan, vooral als je die gemeenschappelijke taal weet te vinden."
"Een moment dat ik nooit zal vergeten is toen - tijdens een eerdere assemblee - het thema 'racisme' op de agenda stond. Naast mij zat een zwarte vrouw uit Noord-Amerika, en ik merkte dat ze geëmotioneerd raakte tijdens het gesprek. Ze vertelde me dat ze was opgegroeid in een 'witte' omgeving, en dat het haar veel tijd had gekost om haarzelf als persoon' te waarderen. Toen ze zelf kinderen kreeg, zag ze bij hen precies hetzelfde gebeuren en nu bij haar kleinkind weer. Het stemde haar verdrietig. 'Maar', zei ze, 'ik weet dat we allen één zijn in Christus: man, vrouw, slaaf, Griek. Dát geeft mij de moed om steeds weer door te gaan.' Het ontroert me nog altijd als ik aan dit gesprek terugdenk."
Deel van groter geheel
"Het is goed dat we als Nederlandse kerken deel uitmaken van zo'n grote koepel van kerken. Tijdens de Wereldraad wordt dat altijd zo mooi zichtbaar. Christus' kerk is zoveel groter dan alleen jouw eigen geloofsgemeenschap. Ik hoop dat we daar ook op plaatselijk niveau nog iets meer van kunnen gaan proeven. Neem de coronapandemie bijvoorbeeld: gemeenten in Nederland worstelen met de tijd na corona en hebben het gevoel alle problemen zelf te moeten oplossen. Maar in Zuid-Afrika en Brazilië spelen diezelfde vragen ook. Het is bemoedigend te weten dat elders op aarde mensen ons kunnen inspireren met hoe zij dingen aanpakken. We zijn immers samen onderweg, dat proef je tijdens een assemblee. Ik hoop iets van die wederzijdse bemoediging - vanuit het perspectief van de liefde van Christus voor ons állen - mee terug te nemen naar Nederland."
Foto's: Paul Jeffrey
