Geen hulp van familie
Door de grote werkloosheid en armoede in Moldavië kunnen veel gezinnen de touwtjes niet aan elkaar knopen. Een groot deel van de beroepsbevolking werkt daarom in het buitenland. Jongeren en ouderen blijven achter en hebben geen familie om op terug te vallen. De eenzaamheid is groot. In Parcova, een dorpje in het noorden van Moldavië, helpt de jeugdgroep van de kerk kwetsbare ouderen in de buurt met bijna alles wat ze nodig hebben.
Het goede zien
Pavel Rotaru doet enthousiast mee. Hij komt iedere week bij Milasia Cucoara, de oudste inwoner van het dorp. Bijna een eeuw geleden werd ze geboren in ‘Groot-Roemenië’, in de tijd dat Moldavië nog bij het koninkrijk Roemenië hoorde. Ze heeft veel meegemaakt in haar lange leven. Moeilijke dingen, zoals het overlijden van haar broer in de Tweede Wereldoorlog, verschillende crises in het land en dat ze nooit kinderen kreeg. “Maar”, zo zegt ze zelf, “ik heb ook zoveel moois gezien: bergen met eeuwige sneeuw, prachtige landschappen. Ik besef altijd weer dat er niets belangrijkers in het leven is dan gelukkig zijn”. Daarom probeert Milasia altijd het goede te blijven zien. “Ik geloof in God en ik dank Hem voor alles wat ik heb. Zonder Hem kan ik geen stap zetten.”
Als grootouders
Door alle bezoeken ziet Pavel tegen welke problemen ouderen in Moldavië aanlopen. “Ouderen hebben een klein pensioen, geen geld om bijvoorbeeld warme kleding te kopen en ook geen kinderen om op terug te vallen.” Dat is ook waarom Pavel graag meehelpt met het project van de jeugdgroep van zijn kerk. “Ik bracht eens boodschappen naar een oude vrouw”, vertelt hij. “Ze was nog blijer met ons bezoek dan met de spullen. ‘Een praatje met jullie maakt mijn hele dag goed, nu geloof ik weer in de dag van morgen’ zei ze.” Pavel vindt het fijn dat hij de ouderen op deze manier kan helpen. “Ze voelen als grootouders voor me. Dan wil je toch niet dat ze alleen zijn?”
Jong en oud helpen elkaar
Kerk in Actie-partnerorganisatie Moldovan Christian Aid (MCA) ondersteunt kleine kerken op het Moldavische platteland in het opzetten van hulpprogramma’s voor kwetsbare ouderen. Voorgangers krijgen een training en activeren jongeren in de kerk om ouderen in het dorp te bezoeken, boodschappen voor hen te doen en tijd te nemen voor een praatje. Dat werkt aan twee kanten: zo zijn jong en oud wat minder alleen!
Vechten voor betere omstandigheden
Milasia kan dit alleen maar beamen: “Ik ben heel dankbaar voor de hulp van de jongeren. Ze helpen me met boodschappen, klusjes, de was en nemen de tijd voor me. Mijn dag is dan altijd de moeite waard!”
En Pavel is gemotiveerd om dit werk te blijven doen, ondanks dat veel van zijn vrienden naar het buitenland vertrekken omdat daar de lonen veel hoger zijn. “Ik wil ‘vechten’ voor betere omstandigheden voor de mensen in mijn land. Volgens mij kan dat alleen maar door hard werken en gemotiveerd zijn om iets te willen veranderen aan de situatie hier. Verandering begint altijd bij jezelf.”
Geef voor dit werk
Lees ook:
Studio Daikiri
