Dag lieve Abel,
Deze week was ik bij jullie op bezoek toen jij in je badje werd gedaan. Ik zag aan je gezichtje dat je het heerlijk vond. Even terug in de moederschoot. En terwijl je vader je afdroogde en aankleedde, keek je gefascineerd naar de lamp boven de tafel. Zeker toen ik er een tikje tegen gaf en de lamp heen en weer zwaaide, kon jij je ogen er niet vanaf houden. Een lamp! Je zag die misschien voor het eerst. Net zoals je voor het eerst door het raam keek en een auto zag rijden. Of in de tuin een zoemende hommel volgde met je ogen. Of al die duiven van de buurman. Alles voor het eerst zien. Allemaal wonderen. Wat is dat fascinerend.
In het zenboeddhisme noemen ze dat de ‘beginners mind’. Alles met een open, frisse blik bekijken. Alsof je het allemaal voor de eerste keer ziet. Weet je dat ik daarin nu al van jou leer? Zoals jij bijvoorbeeld je vingers ontdekt! Ik wil ook weer een ‘beginner’ worden. En onbevangen naar alles om me heen kijken. Zonder er direct een etiket op te plakken of een oordeel. Alles als nieuw zien. Wauw!
In de Bijbel is daar ook een verhaal over. Als de leerlingen aan Jezus vragen wie eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemel is, roept Jezus een kind bij zich, zet dat neer in hun midden en zegt: ‘Wie wordt als dit kind, die is de grootste.’ Zou Jezus daar ook die beginnersgeest mee bedoelen? Dat je onbevangen, vol overgave naar het leven kijkt? Met een frisse, onbelemmerde blik? Die ik nu zie bij jou en waarvan ik zo geniet.
We kunnen de hele wereld binnenhalen via internet, maar daardoor raken we verveeld. Er komt elke dag zoveel binnen dat onze blik vertroebeld wordt. Door al het snelle en vluchtige en ons verlangen naar beter, meer, verder en gekker vergeten we om ons heen te kijken. We kijken langs dingen en mensen heen.
Jij bent geboren in een tijd dat mensen door het coronavirus gebonden zijn aan hun land. Voorheen vloog iedereen overal naar toe. Hoe verder hoe beter. Maar nu zijn er velen die noodgedwongen hun vakanties en vrije tijd in eigen land doorbrengen. En verwonderd zeggen dat ze niet wisten hoe mooi het was, soms zelfs vlak om de hoek.
Konden we die blik van jou, die beginnersblik, maar vasthouden. En jij ook. Want dat is wat we nodig hebben: verwondering, gefascineerd zijn door wat er om ons heen is.
Misschien kunnen we erin oefenen. Zullen we als je wat groter bent gaan wandelen en dan om de beurt zeggen wat we zien? En dan een poosje stil staan... Of luisteren. ‘Ik hoor een specht, zullen we hem zoeken?’ ‘Een vogel’, zeg jij. ‘Ja, dat is een merel, op zoek naar eten.’ ‘Kijk opa’, zeg je plots, en je wijst naar een wolk. ‘Een paard!’ Wat zullen we lachen. Wat zal ik genieten - nu al, als ik er alleen nog maar aan denk.
Opa Jos
---
Lees ook:
