Als alles hetzelfde blijft, is de toekomst niet moeilijk te voorspellen. Morgen zal er ongeveer hetzelfde uitzien als vandaag. Er zijn vaste bakens in de tijd. Iedere week, ieder jaar komen dezelfde dingen terug.
Maar zo is het natuurlijk niet echt, niet in de wereld waarin wij nu leven. Alles verandert voortdurend. Veel wat vertrouwd is, verdwijnt, en dat is vaak moeilijk. In de kerk betekent dat afscheid nemen van activiteiten en zekerheden, vormen en tradities die dierbaar waren. Zoals een kerkgebouw dat definitief wordt gesloten. Hier op het eiland grijpt dat diep in met het verdwijnen van de kottervloot. Komt daar ooit nog iets voor terug?
Als alles verandert, hoe vind je dan je weg, wat is dan je baken voor de toekomst?
Op zee is dat een reële vraag, zeker op de Waddenzee. Die verandert namelijk voortdurend, zonder dat je het ziet. Onder water zijn stromingen die ervoor zorgen dat hele zandplaten verschuiven. Vaargeulen slibben dicht, ondieptes worden diep. Scheepswrakken die verborgen lagen onder zand komen opeens tevoorschijn, en op andere plekken dreig je aan de grond te lopen waar je voorheen nog vrije doorgang had.
Hoe navigeer je door dat veranderende landschap? Hoe bereik je dan de veilige haven?
Daar heb je bakens voor nodig.
Hier, bij Oosterend staat zo’n baken. Het is gebouwd halverwege de 19e eeuw voor schepen die hier langs Texel kwamen varen. Het baken vormde samen met de kerktoren een bakenlijn. Hiermee wist een langsvarend schip precies waar het zich bevond. En als je weet waar je bent, dan kun je ook bepalen waar je heen moet.
Ik vind het mooi, dat er een lijn loopt van dit baken naar de toren van de kerk. Ergens is er vaste grond te vinden, te midden van alles wat verschuift en verzandt. Ergens is een stevig fundament, zijn wegwijzers die je daarheen kunnen leiden. De kerktoren en dit baken zijn daar symbolen van.
Mijn baken in het leven is mijn vertrouwen op de God van hemel, zee en aarde. De God die niet loslaat wat zijn hand begon. De God die gisteren, vandaag en in de toekomst dezelfde is.
Die God vind ik in alles wat niet verandert: licht dat elke keer weer aangestoken wordt,
verbondenheid met elkaar, een begaanbaar pad waar je voeten gaan, in geloof, en hoop en liefde.
Daarmee durf ik de toekomst tegemoet.
Deze overdenking komt uit een aflevering van Petrus in het land (21 januari 2023). Kijk hier de hele aflevering terug. Luister ook naar het lied:
