Rosita woont met haar man en vier kinderen in de hooglanden van Papoea. “Wij leven in en met het bos. Wij halen er ons voedsel en onze medicijnen uit. Wij kennen het bos als geen ander: we weten waar we kunnen verbouwen, en welke stukken bos we met rust moeten laten voor de dieren. Het bos heeft ook een grote culturele en spirituele waarde voor ons. Het is Gods schepping, en bepalend voor onze identiteit.”
Grootschalige houtkap
Grootschalige ontbossing, door (internationale) bedrijven die daarvoor toestemming krijgen van de Indonesische overheid, vormt een directe bedreiging voor de leefwijze van Rosita en haar gemeenschap. “Maar”, benadrukt Rosita, “ontbossing is niet alleen ons probleem, maar van de hele wereld. Behoud van bossen is cruciaal om klimaatverandering tegen te gaan.”
Drie na grootste regenwoud
Indonesië heeft het op drie na grootste regenwoud ter wereld, na het Amazonegebied en Congo. Daarvan ligt 40% in West-Papoea. In de afgelopen twee decennia is daar bijna 750.000 hectare bos gekapt. Alleen al in de eerste helft van dit jaar is 1.150 hectare bos - 1.643 voetbalvelden- verdwenen.
Kerk staat vrouwen bij
Magda Kafiar, predikant bij de Evangelisch Christelijke kerk in Papoea (een partnerkerk van Kerk in Actie) en vrouwenrechtenactiviste, ziet de gevolgen van ontbossing voor inheemse vrouwen en staat hen bij. “Als kerk zitten wij in heel Papoea. We documenteren de verhalen van slachtoffers van ontbossing, maar ook van bedreigingen en geweld waar zij mee te maken krijgen. Daarnaast willen we vrouwen bewust maken van hun rechten en van hun kracht: zij weten hoe je duurzaam met het bos kunt omgaan.”
Bewustwording
Rosita bevestigt dat het belangrijk is dat vrouwen voor hun rechten opkomen: “Wij leven het meest direct met het bos. Als wij niet spreken over wat er in Papoea gebeurt, verdwijnt ons bos, en verdwijnt ons volk.” Samen met vrouwen uit haar gemeenschap heeft ze een vrouwengroep opgericht. “Als groep willen we ook vrouwen uit andere gemeenschappen bewust maken van wat er gaande is, en samen onze stem te laten horen.”
Vrouwen niet gehoord
Omdat journalisten niet welkom zijn op Papoea, werd die stem van vrouwen lange tijd niet gehoord. Vorig jaar verscheen echter het onderzoek ‘All the birds are gone’, uitgevoerd door een aantal maatschappelijke organisaties. Op basis van interviews met honderd inheemse vrouwen laat het onderzoek zien wat de vernietigende gevolgen van ontbossing zijn en hoe vrouwen zich verzetten. Met dit onderzoek in de hand reist de delegatie van Rosita en Magda door Nederland, Duitsland en België om bij overheden en het Europese Parlement aandacht te vragen voor hun situatie. Dat is niet ongevaarlijk. Zo mag dit stuk pas gepubliceerd worden wanneer de delegatie weer veilig terug is in Papoea. Of Rosita dan niet bang is? “Ja, er is altijd angst, maar we willen niet in angst leven en bij de pakken neerzitten. Dan verliezen we. We willen sterk zijn en vechten voor onze toekomst.”
De delegatie was in Nederland op uitnodiging van de Stichting Solidariteit met Papua.
