Elke dag komt hij onder de modderspetters, bezweet en met een gelukzalig gezicht terug van het voedselbos in de Goudse Hout. ‘s Ochtends werkt hij achter de computer aan zijn proefschrift, ‘s middags trekt hij meters braamstruiken uit de grond, maakt wiepen (beschoeiingen) langs de oever en plant nieuwe stekjes. Zon, wind of regen, het maakt hem niks uit. Mijn man David houdt zijn hele leven al van tuinieren en buiten bezig zijn. Een welkome afwisseling naast de intellectuele uitdagingen van zijn werk.
Op het verlanglijstje van het Weilandklooster staat, naast de toekomstige leefgemeenschap, een voedselbos. David doet alvast ervaring op in het voedselbos van het instituut voor natuureducatie IVN. De eerste keer dat ik daar kom, zie ik – als leek – vooral modder en takken. David wijst enthousiast naar een groepje kale stengels. “Dat worden de frambozen”, vertelt hij. Je hebt wat verbeeldingskracht nodig om te zien wat het kan worden. Ik denk aan wat Mariëtte laatst zei over het opstarten van het Weilandklooster: het gaat niet om het oogsten maar om het zaaien.
Als ik David vraag of hij God ontmoet in het voedselbos, zegt hij dat hij er de verbondenheid voelt met alles wat leeft: “Zo heeft God het bedoeld, denk ik. Die samenhang. Dat ik een bessenstruik aan het planten ben en dat er roodborstjes en staartmeesjes om me heen scharrelen naar zaadjes en insecten. Dat is de tegenpool van vervreemding. Dan voel ik me verbonden.”
Zolang we als Weilandklooster nog geen eigen plek hebben, kunnen we die verbondenheid ervaren in de tuinen van kloosters waar we onze retraites organiseren. In mei waren we te gast bij De Huijberg met zijn prachtige tuinen. In juni gaven we de retraite ‘Groene genade’ bij de franciscanen in Megen, om daar te genieten van bloeiende bomen, bloemen en kruiden.
Bij het vinden van een geschikte plek voor het Weilandklooster is een hectare grond voor een voedselbos een absolute voorwaarde. Want we willen niet alleen praten over zorg voor de schepping maar dit aan den lijve ervaren. De toekomstige bewoners en gasten mogen met de voeten in de klei en de handen in de aarde.
Lees ook:
Foto: Xander de Rooij