Het publiek is muisstil. Voor de achtste keer spelen we de theatervoorstelling Escaperoom Terra, een tragikomedie over klimaat, verantwoordelijkheid en de tijd. Als Weilandklooster-on-tour staan we op de planken in kerken door het hele land. De spelers staan op een kluitje op een stapel kratten, gevlucht voor het stijgende water. Het gesloten kistje met de oplossing in de armen geklemd. “Ik heb de laatste sleutel”, vertelt Eva.
Veranderd
Na afloop gaan we in gesprek met het publiek. Met een microfoon loop ik door de zaal. Iemand is geraakt door het lied ‘Mag het licht aan?’, waarin God wordt gevraagd om de aarde niet aan haar lot over te laten. “Ik moest ervan huilen”, vertelt ze. Mensen knikken instemmend.
Een ander vraagt of de spelers zelf ook zijn veranderd door het maken van dit theaterstuk over klimaat. Een speler vertelt dat hij zich herkent in het dilemma van Jason in de ‘pizzascene’. Daarin bekvechten vier stemmen in Jasons hoofd (gespeeld door vier spelers) over de vraag of het zin heeft om als individu duurzame keuzes te maken. Ze gaan zelfs met elkaar op de vuist.
In de escaperoom moeten mensen zélf de oplossingen vinden voor het klimaatprobleem
Hopeloos
“Wie is Theo?”, vraagt iemand uit het publiek. De baas van Escaperoom Terra is lang en heeft een indrukwekkend afrokapsel. Een van de spelers legt uit dat je Theo zou kunnen zien als God, de schepper en ‘baas’ van de aarde (Terra). Theo geeft om de mensen in zijn escaperoom, maar ze moeten zélf de oplossingen vinden voor de problemen.
In de laatste scène ziet het er tamelijk hopeloos uit. Met de laatste sleutel openen ze het kistje. Daar zit een klein boompje in. Theo komt op met een grote bloempot.
Aan het denken gezet
Bij de borrel horen we dat mensen onder de indruk zijn van de diepere lagen en dat ze aan het denken zijn gezet. We hopen natuurlijk dat ze in beweging komen, misschien zelfs wel bomen gaan planten. Want zoals Theo het zegt: “Er is weinig tijd, veel te weinig tijd. Voor jullie dan, ik heb alle tijd van de wereld.”
