Een kantoorgebouw wordt een appartementencomplex. Een oude fabriek een restaurant. En zo zie je overal om je heen herbestemming na herbestemming. Die ontwikkeling gaat niet alleen op voor gebouwen, maar ook voor mensen.
Zelf heb ik dat ook meegemaakt. Eerst werkzaam in de horeca en een poosje leerling op een hotelschool, maakte ik later een switch naar theologie en naar de pastorale praktijk.
Zo’n soort van herbestemming ervaar ik bij mijn ontmoeting met Erika Klooster-Derksen uit Angerlo-Doesburg. Ze was huisarts. Met liefde en aandacht deed zij haar werk, maar gaandeweg was Erika meer met formulieren en documenten in de weer dan met mensen. ‘Ik kreeg sterk de behoefte langer betrokken te zijn bij het leven van mensen dan die vijf minuten in mijn praktijk’. En door dat gemis en die gezonde onrust besloot Erika haar huisartsenpraktijk op te zeggen en zich te gaan inzetten voor het plaatselijke werk van de kerk.
Ze werd pionier in de oude pastorie (weer een herbestemming) waar iedereen elke dag welkom is om samen te lezen, te koken, te eten, te delen, te luisteren of plannen te maken. En dat alles onder de naam ‘Komdersuut’. Een mooie uitnodiging om in beweging te komen en met elkaar het leven te delen.
Komdersuut, dat gaat eigenlijk ook voor Erika op. Ze is uit haar vanzelfsprekendheden en zekerheden gestapt en in het avontuur gestapt.
‘Je hebt je hart gevolgd?’, vroeg ik. Dat had ze. En dat is niet simpel, want je hebt iets opgebouwd en dat breek je weer af, verlaat je. Je hart volgen is fijn, maar ook lastig. Het kost tijd, overleg en vooral moed.
Ik vergelijk ons leven graag met een pelgrimstocht. Je gaat op pad, je hebt een bestemming. Maar je loopt niet in een rechte lijn . Je verdwaalt, slaat onderweg af, komt op doodlopende wegen of je keert terug naar het kruispunt en slaat daar een andere weg in. Zo is het leven. Gelukkig maar. Niet alles ligt vast. Je kunt steeds opnieuw kiezen.
‘En je hart volgen is ook,’ zegt Erika in het gesprek, ‘dicht bij jezelf blijven en goed naar jezelf luisteren. De stilte zoeken.’
Mazzel voor haar: vlak naast de oude pastorie staat een prachtige kerk. Het op een na oudste kerkje van Nederland. Het stamt uit de vroeg-romaanse periode van rond 900 na Christus. Daar loopt Erika af en toe naar binnen, alleen of met passanten of bezoekers van de pastorie. Om een kaars aan te steken, te bidden, samen wat te zingen. Om na te denken over het leven, over keuzes die je soms moet of wilt maken. Over je bestemming, waar je eigenlijk elke dag even bij mag stilstaan. En mijmeren over doen wat je hand vindt om te doen.
Op die prachtige heilige plek overkomt mij het ook. Terwijl de cameravrouw beelden schiet, schiet het mij te binnen: vandaag kan ik weer kiezen, zoeken naar mijn be-stem-ming. De stem volgen van je hart. Of is het de stem van de Naam, die hier in deze kerk eeuwenlang klonk en nu ook door mij gehoord wordt.
